In de omgeving van München en in München zelf is er tijdens de woelige jaren 1930-1940 heel wat gebeurd. Je kunt die feiten 70 jaar later op een rij zetten, je kunt er boeken op naslaan, feiten, meningen en veronderstellingen met elkaar vergelijken, maar het blijven kunstmatige constructies, ze missen de adem van hetgene met ons op dit ogenblik gebeurt, wij, die bij dit schrijven of lezen in dat onderdeel van het nu leven dat zich naar de toekomst uitrekt en in de diepte van het verleden verdwijnt.

Wat overblijft is geschiedenis of verwachtingen.  De schilder Fritz Hass is in 1930 nauwelijks 28 jaar.  Zijn ‘stilleven met anjers’ kun je nu nog altijd bekijken.  Ik rechtstreeks op het origineel, jullie via de reproductie hierbij gevoegd.

FRITZ HASS leefde en werkte in de omgeving van München. (1902-1994)
Zijn impressionistische stijl heeft het meer voor het licht dan voor de afgelijnde werkelijkheid.

In dit mooie werkje: Stilleven met Anjers, vervagen de kleuren van de bloemen met de tinten van de vaas en de omgeving.
Ze worden opgenomen in de stilte van het licht en vormen de ware werkelijkheid waarmee wij ons verbonden voelen.
Een mooie donkere houten kader houdt het licht in het schilderij.

Bij het tweede stilleven van een ons onbekende schilder professer Rupprecht is de oorlog voorbij.  Duitsland in het jaar nul. Puin.  Omdat de schilder geen echte bloemen naar ‘een geliefde’ kan sturen, zendt hij dit prachtige schilderijtje met rozen. 

Het adres vind je op de achterkant. Naar de U.S.-zone.

De geliefde wordt er snel even bijgetekend want het is niet zeker of er op de plaats van bestemming nog huisnummers, ja nog huizen zijn.

Blijkbaar was er ook geen omslag, want het schilderijtje werd achteraan als een heus poststuk afgestempeld

Er zijn stillevens waarvan je de bloemen ruikt.  Dit is er zo eentje.  Ze overstijgen de sterfelijke bloemen want zelfs nu, in 2011, bloeien ze in onze timeless artcollection.

De essentie van bloemen, zonder hun sterfelijkheid te ontkennen, kijk maar, er ligt al een blaadje tegen de blauwe vaas.

Hier raken we het onzichtbare.  Met de voorbije gebeurtenissen zijn de bloemen op doek of karton bij ons gebleven.  Ze plaatsen gewone mensen zoals wijzelf in de grote geschiedenis. Een mens valt uit Duitsland.Wij duiken er in.

Aanwezigheid begint bij een verhaal, een prent, een schilderij, maar daar waar het ons aanraakt is de draad onzichtbaar.