Het trillen van hemelse vleugels,
zoek het niet tussen de wolken
als je nog een vreemdeling bent
in het huis met uitzicht op zee.

Luister, zei hij,
naar het zachte kraken van je schoenen,
de melodie van een opendraaiende deur.
Elke trede op de trap
waarmee je zwaartekracht
een neus denkt te zetten.

Boven je hoofd de voetstappen van je geliefde,
en onder jou het huis dat zich herstelt van mensen.
Behagelijk vullen de kamers zich met duisternis.
Ze leunen tegen de tuin met slapende merels en een geurende liguster.

Hoor het water in het wasbekken.
Proef het na zijn lange reis.
Was eindelijk je handen in onschuld,
want niemand moet het voorbije vergelden
eens je de druppels een gelukkige thuiskomt kunt wensen.

-dat vergt inderdaad een kinderlijk hart, een ontdaan gemoed,
een rustgevende glimlach,
ja, een beetje hoofdschudden is niet te vermijden.–

Met minder kleren
vergeet je gedruis, het is te laat voor psalmen
en klinkklaar klokkengelui.

Adem de nacht in,
het speelgoed verkent weldra de hoeken van het huis.
Alles is dichtbij.

(de tekening boven is van Lucian Freud)