Er was dus niets van waar.
Je zag geen levensloop in een versneld tempo aan je voorbijtrekken. Geen groot licht. Geen zalig, bevrijdend gevoel. Je zag gewoon de wereld op zijn kop draaien, de achtergevel van de sigarettenfabriek. Hij had zelfs nog de tijd om te bedenken dat de wagen niet zo wegvast was als ze in de folder lieten geloven.
De rechterkant plooide in elkaar. Glas viel in harde korrels over zijn handen. Het zou nu donker worden. Maar ook dat gebeurde niet.
Hij voelde bloed langs zijn wang naar zijn borst druppelen.Tot ver achter zijn hersensen hoorde hij de echo van de klap.

Zijn handen lieten eindelijk het stuurwiel los. Nu val ik in het donker, dacht hij. Nu.
De sirene kwam dichterbij. Hij bleef alles zien wat er gebeurde.
Zijn hoofd leek heel ver van zijn lichaam te liggen.
Zijn voeten hoorden niet meer bij hem.. En waar zijn armen waren, wist hij niet.
Hij miste elk lichaamsdeel.
Alleen zijn ogen. Die keken.
Ze zagen mensen komen, ze zagen gezichten vol afgrijzen naar hem kijken.
De autoweg en daarachter de sigarettenfabriek.

Zijn ogen overleefden het ongeval.
‘Er zijn dingen waar je niet dadelijk een verklaring voor vindt,’ hadden de artsen gezegd toen ze haar het glazen schrijn gaven.
Proeven wezen uit dat er geen enkele hersenactiviteit meer was. Maar de ogen bleven op prikkels van de omgeving reageren.
Omdat de rest van het lichaam niet te conserveren bleek, besloten de dokters de ogen uit het lichaam te verwijderen. Het leek wel of de ogen de chirurg dankbaar aanstaarden.
Ze werden netjes op een standaard gemonteerd en in een schrijntje gezet.
Feit was dat ze ’s avonds dichtgingen en ’s morgen rond zeven uur -het uur van zijn ontwaken, toen hij er nog helemaal was- openden en rondkeken.

‘Kijk me niet zo verwijtend aan!’ zei ze, toen ze het schrijn op de schoorsteenmantel zette.
De ogen knipperden heel snel, zoals hij dat vroeger deed als hij goed geluimd was.
Ze betrapte er zich op dat ze met de ogen sprak, net alsof het auto-ongeval nooit had plaats gevonden.
De ogen luisterden.
Ze zegden meer dan wat zijn mond ooit had kunnen uitkramen.
Ze vond het helemaal niet griezelig de ogen mee op reis te nemen als ze voor een weekend naar zee of de Ardennen trok.
‘Kijk maar eens goed rond,’ zei ze dan terwijl ze de ogen op de vensterbank van de hotelkamer met uitzicht op zee zette.
De ogen genoten zichtbaar. Ze keken ook mee televisie, en net zoals vroeger vielen ze dicht bij een praatprogramma of een politiek debat.
’s Avonds stonden de ogen op haar nachtkastje. Ze keken haar met een zekere tederheid aan.
Ze volgden haar tot ze het licht uitknipte.
Het leven met de ogen was best aangenaam. Ze zegden geen woord, namen weinig plaats in en brachten een warme aanwezigheid in haar leven.

Op een avond ontmoette ze een nieuwe vriend. Ze nodigde hem thuis uit.
De ogen had ze in de hobby-kamer gezet.
’s Avonds, terug op het nachtkastje keken de ogen haar verwijtend aan.
‘Je moet niet bezorgd zijn,’ zegde ze. ‘Ik kijk wel uit.’
Dat was klare taal die de ogen goed begrepen.
De boosheid had plaats gemaakt voor een berouwvolle blik.
Ze liet de vriend voor wat hij was en keek voortaan weer elke avond televisie, samen met de ogen.
Toen ze nieuwe kleren ging kopen, liet ze de ogen thuis.
Ze prikte de sportpagina van de krant aan de muur, zette de ogen in de juiste richting en haastte zich naar de stad.
Bij haar thuiskomst waren de ogen er niet meer.
Ook het glazen schrijntje was weg.
Niets wees op een inbraak. Alles lag keurig op zijn plaats.
Het vervelende was dat ze met niemand kon bellen.
Alleen de dokters wisten van de ogen.
Voor de buitenwereld had ze de ogen zorgvuldig geheim gehouden.
Veel bezoek was er nooit geweest.
De sportpagina aan de muur hing er doelloos bij.
Het was de jongen van de wasserij die er haar op wees.
Of ze misschien zo dol op sport was?
Ze wilde een verklaring verzinnen, maar de jongen wees op de stoere voetballer die de helft van de pagina vulde.
Hij knipoogde zoals mannen dat doen als ze over vrouwen praten.
‘O ja, dat is een vriend. Ik bedoel, familie. Verre familie,’ probeerde ze zich te verdedigen.

Onder het dressoir vond ze die avond het schrijntje . In drie stukken.Verschrikt keek ze rond.
Op de zetel lag de poes.
Met iets heel teders in haar anders koude ogen.

(bij de eerste losse ogen, 5de eeuw voor Chr: “Greek and Roman statues were designed to give a colorful lifelike impression. Marble and wood sculptures were brightly painted, and bronze statues were originally a pale fleshlike brown. Lips and nipples were often inlaid with copper, and teeth with silver. Eyes were usually made separately and set into prepared sockets. This pair, designed for an over-lifesize statue, gives a sense of the potent immediacy that ancient sculpture could convey.”)