Je ziet hier de ‘entree’ van ‘de herfst’ terwijl achteraan ‘de zomer’ op alle mogelijke manieren wordt vastgehouden. Maar het mag niet baten, de linten breken en de plezierige chaos is compleet! Een mooi werk van de voor velen onbekende Engelse kunstenares Anna Airy wiens werk gelukkig weer in de belangstelling begint te komen.

Anna was een van de eerste vrouwen die een opdracht kreeg als oorlogskunstenaar tijdens de eerste wereldoorlog en zij werd de eerste vrouw die voorzitter werd van de Ipswich Art Society in 1945, een rol die zij 20 jaar zou blijven vervullen. Zij exposeerde regelmatig op de zomertentoonstelling van de Royal Academy of Arts en was in haar tijd zeer bekend als schilderes.

During World War I, Airy was given commissions in a number of factories and painted her canvases on site in often difficult and, sometimes, dangerous conditions.
For example, while working at great speed to paint A Shell Forge at a National Projectile Factory, Hackney Marshes, London in an extremely hot environment, "the ground became so hot that her shoes were burnt off her feet".

Born to a wealthy family in 1882, it was her family’s wealth that allowed her to study art and to make a career out of it. Speaking of her father, Anna said “I can remember him saying to me that if I persisted in going in for art when I left school that he would give me the finest art education either in this country or on the Continent that could be had at the time, after which I must stand on my own two feet.” 
Anna studied at the Slade School of Fine Art in London and made a name for herself at the Royal Academy. Her work was often of “everyday” scenes, and she often made trips to less fancy haunts than she would normally reside in along the Thames, where she painted scenes from gambling games and boxing matches. (Laura Cloke)

Airy was born in Greenwich, London, the daughter of an engineer, Wilfrid Airy, and Anna née Listing, and the granddaughter of the Astronomer Royal George Biddell Airy.
Airy trained at the Slade School of Fine Art in London from 1899-1903, where she studied alongside William Orpen and Augustus John, and under Fred Brown, Henry Tonks and Philip Wilson Steer.

The Slade school was established by Felix Slade (lawyer and philanthropist) and notably granted women the same opportunities as men from as early as 1871; for instance, women were allowed to paint from live models rather than sculptures or casts. However, circumstances outside of school still made pursuing a career in art difficult, for example, women often had to stop work if they were married, they were excluded from certain groups and organisations that might further their career and different social responsibilities and expectations (to men) sometimes prevented them from submitting works for prizes and exhibitions.

Dit mooie portret van het brieflezende meisje terwijl moeder verder de was ophangt, is een van mijn voorkeuren. De werelden van het dagelijks bestaan -kijk naar het slordige wasgoed in de mand en op de grond- en de wereld van de lezende, worden mooi gecombineerd in het opbollen van de lakens, het groen, de bloemen. De lente. De wasspelden vallen uit haar hand op de grond. ‘Message of May’, dat kan alleen maar goed nieuws zijn! Of kijk naar haar fijnzinnige portretten zoals het portretje van Greta, en een pastel uit 1951, ‘Trinkets’ Prularia. Spulletjes.

Het gaat niet om aantallen, en inderdaad het schilderend mannenvolk wordt duurder gequoteerd, noch om een soort ‘inhaligheid’ na lange periodes van vergeten, maar om werkelijke waarden die, indien weggedrukt, de kunst mutileren. Emotie. Dat moeilijke woord dat wij als venten vaak wegmoffelen of bij het puberale (en het vrouwelijke!) klasseren. Uit angst? Ja, en ondeskundigheid. Niet thuis in het wereldje van het vlug verketterde gevoel. Zoals de maand april. Begint de winter te vergeten, leunt aan bij mei, maar weet je wel, de grillen. In een portret uitgedrukt schilderde Anna Airy ‘Young April’. Het meisje van hierboven, niet meer bij de spulletjes, maar als model. Met daaronder ‘The tender hour’.

Een beetje toevallig dat kleur en schemer bij elkaar kwamen staan. Toch hebben ze, denk ik, dezelfde weemoed. Vrouwelijk? Ik vond ook dadelijk een ‘café weemoed’ bij het onderzoeken van het begrip, maar laten we het zonder twijfel bij de vrouwelijke kwaliteiten onderbrengen. Stef Bos kent het begrip ook:

Als de prins de draak verslaat
En de liefde overwint
Als de zoeker in de zanger
Ooit de woorden vindt

Dan vind ik een weg uit dit doohof
In m'n hoofd
En misschien zal ik zien
Wat ik nooit heb geloofd.

Wij mannen, willen zien en dan geloven, en het vrouwelijke gelooft om te kunnen zien om een boutade te gebruiken. The tender hour. Tussen licht en donker. Een beeld dat je makkelijk op deze tijd zou kunnen plakken.

Heeft ze zelf geen kinderen, ze kent ze tot in het detail van hun mooie alledaagsheid. Hun zin voor beweging, het vieren van de jonge jaren. Maar ook de weemoed en de wreedheid. De mooie jongen die konijnen heeft gevangen en ze met de schilderes gewoon als ‘ongedierte’ bestempelt. Hun eigen wereld, met de oudste als strenge oppasster.

”Know the value of your work’, schreef ze in een brief. Ken de waarde van je werk. Met zin voor het detail en een zekere afkeer van uitpakkerij. Liefde voor het kleine, aandacht voor het innerlijke, noodzakelijk voor het portret. Zin voor humor. Respect voor het eenvoudige. Een schuur, de muizenval op een trede, appels op het stro, leave overs, onderaan haar kenmerk , de dubbele A van Anna Airy.