Beste Psych,

Vergelijkingen worden altijd tussen dezelfde grootheden gemaakt, dacht ik.
Een familiefoto en een faraograf hebben alleen met elkaar gemeen dat ze iets aan de “gezichtsbeperking” willen doen, maar hun motieven verschillen grondig.
Me zichtbaar maken voor anderen staat niet in tegenstelling met de wens onzichtbaar te willen worden, ook dat zijn dus verschillende grootheden. Laten we trachten helder te blijven in onze discussie.
Ik stuur je hierbij de ingekleurde foto van een jongetje. Zonder dat grote woord van tweede wereldoorlog was hij er nog geweest, was hij zelfs niet eens 74 jaar geworden dit jaar.
Zijn zichtbaarheid dient om ons verbonden te blijven voelen. Wellicht ook als troost: je bent niet alleen.

Met jouw familiefoto en mijn foto wordt de “gezichtsbeperking” opgeheven die de tijd en ruimte ons oplegt. Met de beelden en grafmonumenten fixeren we ons op de figuur, op de tijd waarin hij of zij leefde, kortom een werkwijze die elke verbinding onmogelijk maakt. De angst om te verdwijnen is niet de angst om onzichtbaar te worden.
Het is een beetje eigen aan deze tijd om grootheden door elkaar te gooien om goedkoop succes te boeken in campagnes en politieke redevoeringen.

Vandaag zat er een jonge ekster in de tuin, belaagd door de katten.
Al zijn eksters vaak met dezelfde moordlust behept, ik heb het jong tot drie maal toe op het dak gezet waar zijn kwekkende ouders hem konden bijstaan.
Tot mijn verbazing liet hij zich gemakkelijk pakken. Pas als ik hem in de hoogte tilde (hij kon zelf nog niet genoeg vliegen) zette hij zijn keel luid open.
De derde keer hebben we eerst een kwartier lang naar elkaar gekeken. Hij keek door me heen alsof ik inderdaad bij de lucht hoorde.
Ik denk dat ik nu de volgende stap kan zetten.

Uw opgewekte ex-patiënt
Theodore Silverstein