Beste Theodore,

Je mooie tekst over de stilte heeft me lang bezig gehouden, en het was al bladerend in mijn museum, dat ik opnieuw bij onze vriend Pompeo Batoni terechtkwam, je weet wel de Italiaanse portretschilder in Rome die vooral de ijdele sjieke Engelsen op canvas zette.
Het portret dat ik je hierbij laat zien is van ene zekere Lord Brudenell, de later marquis de Montermer die zich in 1758 laat portretteren bij Pompeo (en tegelijkertijd bij een andere schilder, namelijk Mengs!)

Hier is de adelborst net 23 geworden terwijl Mengs hem als een volleerde ouderling borstelt! Een jongeman met de kentrekjes van een jongen in zijn wezen. De man hield veel van de kunsten, inzonderheid de muziek zonder daarom een actief beoefenaar te zijn, maar een psychiater is ook een beetje een speurneus net zoals een antiquair, en kijk nu eens goed naar dit portret.
De jonge Lord, latere marquis, heeft een mandoline naast zich, een mandoline met vier dubbelsnaren zoals die in die tijd gebruikt werden, maar…de partituur is Corelli’ s sonate voor viool nr 6 (opus 5) en ik kan me moeilijk voorstellen dat je die muziek op een mandoline zou kunnen tokkelen.

Natuurlijk er was geen viool voorhande in het atelier en zijn pa in wiens opdracht beide portretten werden gemaakt zag waarschijnlijk niet eens het verschil, maar de Lord zelf moet goed geweten hebben dat die combinatie hier en daar een lichte glimlach zou opwekken.
Batoni wilde bewijzen dat hij zijn vak kende en ik las net een brief van de persoonlijke leraar van de jonge Brudenell aan de vader van zijn volwassen leerling: “Er zijn nu 2 portretten in de maak, eentje in de lengte (dit portret dus) en eentje in de breedte (Mengs) en beiden schieten goed op.”

Nu moet je even naar Corelli zoeken, zijn zesde vioolsonate heb je zeker in je verzameling want ik ken je liefde voor deze composities. Leg Klara het zwijgen op en geef de ruimte aan het opus 5.

En om helemaal met een glimlach af te sluiten: de edele Brudenell blijkt ook nog een voorzaat te zijn van…juist, Mrs. Camilla Parker Bowles.
Een auteur zou het niet kunnen bedenken, maar het werkelijk leven is absurder dan ons lot, en dat wil al wat zeggen.

Uw grinikkende psych, G. Dumortier