Emma Rodgers, U.K. is reeds vanaf haar dertiende jaar gefascineerd door dieren in haar keramieken en bronzen.

‘Her figures are extraordinary. She has modelled monkeys, hares, cats, birds, dogs, lizards, bulls and human figures. She concentrates on capturing the moment and specifically, the movement of an animal. Emma begins by drawing the creature she plans to make. Sketches are important as the image can be made slightly abstract which she says is a good place to start with a figure. Emma also films and photographs the animals. This way she can isolate a specific moment that can be transferred or developed when she creates a piece. Using these techniques allows her to observe the movement, character and energy that the creature exhibits. She also uses reference books to help determine the correct colours, bone structure and overall forms of the animals. Emma always attempts to concentrate on the strongest elements of a pose. A lot of her pieces show a distorted form and contorted shapes. The pieces are also not solid. She feels that the pieces that are left out help to give the viewer a better experience. They have to imagine those missing areas thus creating a more interactive engagement with the object. Emma is influenced by decaying materials – from animal skeletons and skulls, to deteriorated objects in museums. It is the pieces that are missing which she translates into her work.

Kijk, dit is nu de veel misbruikte uitdrukking ‘tot op het bot’.
Haar betekenis is niet het meedogenloze waarmee journaille en bepaalde gedreven magistraten zaken willen opklaren, maar draagt een kostbare kern van mededogen.

Mededogen voor de vechtende hazen, de doorzichtige mens.

Door delen weg te laten betrekt ze de lege ruimte waarin wij staan te kijken mee in haar objecten.

De beweging of de gestolde innerlijkheid doet beroep op ons inlevingsvermogen.
Want we herkennen de hevigheid maar ook het kwetsbare, een mooie combinatie.

Ik deel met haar de liefde voor materialen waarop de tijdssporen wondes hebben gemaakt, roestplekken bijvoorbeeld, of bijna vergaan hout.

Ik voel me erg betrokken bij dit proces omdat ik de wondes herken, omdat ze mij zoals iedereen, hebben aangetast, en ik ook maar ‘ten dele’ verschijn, of mezelf als dat gekwetste (of kwetsende) ervaar, want de interactie van de vechtende hazen is ook ons niet onbekend.

Het is geen fraai beeld van onszelf en onze omgeving, maar het raakt de kern van onze rusteloosheid, van het affirmeren dat we er zijn en dat de anderen dat zullen geweten hebben.

Daarom vertrekken we naar jouw landhuis, beste vriend.
Het licht met zijn scherpe koude ondertonen heeft deze dagen ook dat dubbele karakter: koud en mild tegelijkertijd.

Het geeft zich pas even in de late namiddag gewonnen, maar na een kort sluimerbad kondigt de nacht zich al aan waarin de miljoenen sterren de enige vertroosting zijn voor de bijna vrieskoude van april.

Als de techniek in de bergen het toelaat, vertel ik je hoe het ons daar ‘vergaat’ om de termen van Rodgers te blijven.
Anders komen we elkaar volgende week hier weer tegen om het afgezaagde maar o zo mooie woord ont-moeten niet te gebruiken.