Anne Hardy is in Londen geboren, 1970, ze leeft en werkt er, en werken is in dit geval het maken van erg specifieke foto’s die te maken hebben met door haar opgebouwde ruimtes, interieurs om in de lijn van ons verhaal te blijven.

We zijn dus terug in het interieur, en in het interieur van deze tijd, al zal dat vooral in de verbeelding van de artieste bestaan.

Volgend jaar stelt ze in New York tentoon, wat meteen wil zeggen dat haar foto’ s het mekka van de kunst hebben bereikt nadat ze in de Saatchi gallery in Londen waren te zien.

‘Sometimes we get fixed on particular images, configurations of things that transcend their physical presence. We internalise them, turn them into private metaphors, return to them in dreams, try to puzzle out the hermetic secrets they hold. Anne Hardy’s Interior Landscapes are vivid representations of our mental images of these places.’

Mentale beelden.
Innerlijke landschappen.

Ik denk niet dat we daarom op allerlei beelden gefixeerd moeten zijn om ze te internaliseren.
Vaak duiken beelden in dromen op die we blijkbaar niet eens goed hebben bekeken, of ze maken een sprong van de kindertijd naar onze levens nu zonder dat daartoe (schijnbaar) een aanleiding toe zou bestaan.

Die intuïtie, dat ‘achteloze’ is nog mooier dan welke fixatie ook.
Onze dromen hebben hun eigen wetten die wij duidelijk niet kunnen besturen.

En dan zijn we in de stuurcabine waaraan dit innerlijk interieur doet denken.
De onderdelen zijn ons bekend, maar hun doel, hun functionaliteit blijft open.
De ruimte is duidelijk gebruikt.
Er zijn onderdelen uitverdwenen.

Flessen mineraal water om te overleven?
Een bosje sleutels, maar voor welke deuren.
Drukknoppen, maar wat gebeurt er als je erop drukt?

Aansluitend bij die eerste foto, de stuurcabine zonder uitzicht.
Dode bladeren, gruis, schors belemmeren het uitzicht.

Verder zijn er talrijke wijzerplaten en enkele hendels.

Maar net zoals in de bovenste ruimte blijkt elke activiteit verleden tijd.
Alsof de cabines zoals oude faraograven zijn ontdekt en gefotografeerd.

‘Pictures of strange, claustrophobic, often slightly menacing interiors, her photographs seem to document private passions taken to extremes. In some pictures the natural world intrudes, or threatens to intrude, inside. Vines are nurtured by artificial light in a shallow hatch; the large windows of a control room are piled high with dead leaves. Some of the Interior Landscapes function as surreal mementos mori: bare and forlorn tree trunks bedecked with thick cobwebs; antlers casting spidery shadows against a grubby wall.’

‘Memento’ s mori’, dat is een mooi beeld vind ik.
In de zeventiende eeuw zouden het doodshoofden geweest zijn, nu is de wereld leeg gelopen, de bewoners zijn weg, vertrokken of gestrand.

Toen ik haar foto’ s zag, moest ik aan kapitein Nemo denken.
Ze glimlachte met het beeld.
Waar is kapitein Nemo, vroeg ik haar.

Ik weet niet of hij het overleefd heeft.
Maar hij heeft geprobeerd te ontsnappen, dat wel.
Geen ark van Noah, maar een duikboot in de diepten van onze geest.

Zijn we ver weg van de interieurs van de 19de eeuw?
Ik denk het niet, maar dat vertel ik je morgen.