GEBOORTEJAAR 1974, USA.

Gerald Davis adopts cartooning as the most logical tool for expression. His images capitalise on exaggerated gesture to convey magnified emotion. Davis’s monochrome palette is used as an atmospheric device, forcing the viewer to visually and emotionally adjust to the image space. In Boy-fight, Davis portrays the relationship dynamic he had with a childhood frenemy. Rendered in hazy tones, his canvas hovers between youthful innocence and adult knowingness. Using the pristine qualities of illustration, his painting conveys a brittle fragility, visually distilling the precarious balance between love, hate, and sexual desire.

‘Jongensgevecht’ en ‘schrik voor de nucleaire oorlog’, ziedaar twee werken van de nog zeer jonge Davis uit Los Angeles.

Toen ik zijn werken zag, dacht ik onmiddellijk aan mijn opdracht een zinnig verhaal te schrijven over het ‘fin’ of ‘fun’ de siècle.
Hij immers was laat genoeg geboren om een waar kind te zijn dat het einde van de twintigste en het begin van de éénentwintigste zonder al te veel vooroordelen beleefde.

De wereld is nu eenmaal vol gekken die de wereld telkens opnieuw uitvinden, maar wiens trauma’s veranderen in schatten.

Aldus ene Ana Honigman die het jonge geweld interviewde.

Mijn vraag dan: of de werkelijkheid het vertrekpunt was, het uitgangspunt voor zijn werk.

I just want to make images and share something. For me, my personal past is just where my most interesting stories are. Personal memories are not always my source point. Sometimes I’ll make something from a fantasy I had about some I saw someone. It’ll always either be something I know that happened or something I know I definitely feel a certain away about.

Dat is tenminste eerlijk.
Ook de werkelijkheid kun je uitvinden, en de verhalen worden alleen nog dramatischer als je ze op jezelf kunt betrekken, ze voorstellen alsof het je eigen belevingen zijn.

Die mooie waan is één van de kenmerken van elk fin de siècle: het verbeelden van een werkelijkheid tot ze de jouwe wordt, een neurotisch proces dat ik bijvoorbeeld als kern terugvind in ‘The turn of the screw’ van Henri James, een verhaal uit 1898 dat we later nog uitvoerig zullen bekijken.

‘Probably, my paintings are either about what I know to be true, what I want to be true or what I think might be true. I have hypothesis paintings which are about things I think might be true but can’t know. You know how if you see something happen a lot, like people drop something a certain way, then you might speculate it happened for a reason. So I have a few drawings like that.’

De gradaties worden aangeduid: wat werkelijk waar is, wat ik wil dat waar zou zijn, of wat ik denk dat waar kan zijn.

En de nucleaire oorlog dan?

It was about a family living in the suburbs and then one night, there is a flash outside the window. Everyone doesn’t die at once but there is a slow winding down and people start getting sick and having to be buried in the frontyard. Then there is this little kid who looses control of his bowels and while his mother is trying to wash him in the sink, he floods the sink with diarrhea. It was so disturbing. HBO is a Pandora’s box. I shouldn’t have been watching that movie at that time. It probably triggered a lot of my nuclear war fears.

Dit ‘triggeren’ van angsten, ze als beeld gbruiken voor je eigen Weltschmerz of nare herinneringen, het zijn bijna literaire handgrepen die een dubbele of driedubbele lezing veronderstellen.

 

 

 

 

 

 

 

En dit drieluik dan?
The fagboy.
Bijna zou je zeggen dat het een cliché is, een jongetje dat van animatietekenen houdt, wordt door de anderen als ‘fagboy’ verheven.

Voel je de nabijheid van Sint Sebastiaan?

‘I have one drawing up right now called Fag Boy, which was of me with the words ‘Fag Boy’ written on my chest, because I had the nickname Fag Boy in 1986.
I was really into animation when I was around 12. I wanted to be an animator, like a Disney animator. I spent all my time alone in my room drawing and the nickname was given to me by my brother and his friends. It wasn’t particularly hurtful, I guess. I mean, when you’re 12, the word for outsider is fag. Fag means other’š and I was alone a lot, doing my own thing, and that was troubling to other people.’

En helemaal fin de siècle, die Zeitgeist, tot slot:

Roger Ebert, the film critic, said that when he was young, kids were always going to the movies to see adults have sex but now everyone is going to the movies to see teenagers have sex. Maybe its just a zeitgeist thing, and people are thinking more about childhood and weird stuff that hasn’t been discussed before. I know for me that there is a lot of weird sexual, childhood stuff I haven’t heard discussed before and looking at it makes it legitimate somehow. I like to be revealing something or think I am revealing something new.’

---