De nacht wijkt weg. Sterren verwijderen zich. De laatste
courtisanes zijn met hun minnaars naar hun huis gegaan. En ik
sta in de ochtendregen en schrijf hier deze verzen
in het zand.

Vol zijn de bladeren van schitterend water. Over de paden
stromen beekjes die de aarde en de dode bladeren met zich
voeren. En drup na druppel prikt de regen gaatjes in
mijn zang.

Oh! Wat ben ik hier eenzaam en verdrietig! De allerjongsten
kijken niet naar mij; de alleroudsten zijn mij al vergeten.
’t Is goed. Zij en de kinderen van hun kinderen zullen wel
mijn verzen kennen.

Dat kunnen Glykera, Myrtale en Thais niet zeggen op de
dag dat hun nu mooie wangen ingevallen zijn. Degenen die
na mij zullen beminnen, zullen samen mijn strofen zingen.

Pierre Louÿs, Zangen van Bilitis, vertaald door Ernst van Altena

---

Zeer geliefde vriendin,

Al een tijdje heb ik je niet meer geschreven maar mijn gedachten gingen vaak naar jou.

Er zijn gedachten die moeilijk taal verdragen.
Niet wegens hun schorre of te warme inhoud, maar eerder omdat ze kleine regendruppeltjes lijken waarin jij wel weet hoe de hele omgeving er zich in weerspiegelt. (ondersteboven volgens de optica)

Regendruppels uit de mooie verzen van Pierre Louÿs in de meesterlijke vertaling van Ernst van Altena, ons helaas al in 1999 ontvallen.

Reizend Via Brussel naar Luik en vandaar met een afgedankte stoptrein naar Maastricht kwam mij duidelijker dan ooit de machteloosheid van dit vreemde land voor ogen.

Van uit Brussel volgden we het spoor van de TGV maar in Luik is het futuristische station niet half voltooid zodat je zelfs naar de uurroosters op de schermen moet turen en je door het zonlicht uiteraard niets ziet.
Ook de andere borden werken niet en er zijn nauwelijks berichten via de installatie.

Op zondagen wordt de verbinding tussen Luik en Maastricht onderhouden door afgedankte luchthaventreintjes of door stellen die ik alleen nog in een ver treinverleden aantrof.

Net over de Nederlandse grens veranderde het landschap, de huizen, de mensen.
Alsof er een onzichtbare lijn was getrokken.

Toen ik weer thuis was en de winnaars en verliezers hoorde juichen en klagen, kwam het landschap tussen Luik en Maastricht me weer voor de ogen.

De kwetsbaarheid van de grote omgeving kun je niet met kreten en leuzen tegemoet komen.
Hier zijn denkers en doeners nodig die zich met werkateliers, kleine KMO’s, assemblagebedrijven en dergelijke moeten bezighouden om de as Verviers, Charleroi, Luik ander leven in te blazen.

De malaise is zo groot dat bijna niemand er kan over spreken.
Het is ook niet alleen de schuld van sjoemelaars of eigen-zak-eerst, maar je kunt de loop van de geschiedenis en zijn relatie met het landschap niet dadelijk in reconversieplannen gieten.

Ontvolkte streken, rotsmassa’ s, moeilijk bebouwbare of te ontginnen gronden, ze kunnen toeristisch mooi ogen, maar voor jongeren ter plekke bieden ze weinig mogelijkheden.

En terug in Luik begon het te regenen.
De stad is mij lief omdat in augustus 1914 er een Duitse brankardier het leven van mijn grootvader redde door hem op de place Lambert uit de doden te selecteren wegens een beetje beweging rond zijn lippen.

Zijn tweede geboorteplaats.
Al was de gebaarde vrucht ver van het rozige van een baby verwijderd en ging hij zijn verdere leven door met gekromde handen, één oog en andere kwalen, veroorzaakt door het opblazen van een van de forten rond Luik.

Deernis.
Ik weet het, het is niet veel, maar wel een begin.
Dus heb ik maar op liefde gewed.
Zeker omdat ik vrees dat weldra de zangen van Bilitis en andere vrijzinnige teksten nog moeilijk zullen te vinden zijn als ik een zekere voorman van een Dietse vereniging hoor roepen: En die intellectuelen moeten nu voor EEUWIG en altijd maar eens beseffen dat Vlaanderen rechts heeft gestemd.

Ik kan niet veel beginnen met links of rechts, want daartussenin ligt het land tussen Luik en Maastricht en nog veel ander land daarvoor en daarachter.

En of ‘goed bestuur voor de mensen’ daar iets aan kan veranderen betwijfel ik.
Het ligt er al meer dan vijftig jaar, dan zijn 12,5 regeringen als je vier jaar als eenheid hanteert

---