De States houden van boodschappen.  Onze passieve verdraagzaamheid wordt vaak geprezen en in schril contrast gezet met de aartsconservatieve opvattingen die er in de USA zouden heersen.

Wij zwijgen.  Wij wachten op de stilte in het stemhokje om verraderlijk uit de hoek te komen.  In het beste geval schelden we elkaar de huid vol in de replieken op een krantenartikel of in de anonimiteit van het net.

Dat is anders in de States waar boodschappen met bijhorende actievoerders langs de drukke invalswegen van de steden zijn te vinden.

Replieken.  Iemand van antwoord dienen in de stijl van het stripverhaal dat diep in de cultuur van dat land is geworteld.

De directe actie op de straat mag dus ook op een directe repliek rekenen.  Meestal komt het niet tot een handgemeen want de free speech geldt voor iedereen, en wie A zegt mag B verwachten.

Ik hou van straatliteratuur, of literatuur in de openbare ruimte.  Ik lees elk opschriftje, van ‘ben even weg’ tot ‘gesloten wegens omstandigheden’, van ‘een stad om te zoenen’ (waar staan al die zoeners?) tot ‘als jij mijn plaats neemt, neem dan ook mijn handicap’.

We zouden dergelijke uitingen moeten aanmoedigen, mits vindingrijk, geestig en to the point.

In 2012 zullen we allerlei slechte voorbeelden van dergelijke opschriften zien ter gelegenheid van de plaatselijke verkiezingen. Ik stel voor dat we replieken aanmoedigen en ons niet beperken tot snorren en brillen te tekenen op het hoofd van de kandidaat. Op elk bord moest er een verplichte ‘free space’ aanwezig zijn waar een repliek kan worden aangebracht. Verboden voor scheldpartijen en verdachtmakingen, maar heel open en ‘to the point’.

Natuurlijk kunnen we prijzen uitreiken -dat doen we graag en veel- voor de meest gevatte repliek.

Maak de verkiezingen tot kunstwerk.  We hebben in dit land drama en tragedie in overvloed.  We kunnen Nederlandstalige slogans met Franstalige zinnen repliceren en vice versa.

Kunstscholen zullen je graag assisteren want de publieke ruimte is in dit land een voorbeeld van doodse nuttigheid en menselijke afwezigheid.  Geen Antwerpse torens maar directe manifestatie op de straat.

Natuurlijk vraagt dat een hoge graad van verdraagzaamheid. Misschien dat daar het klassieke schoentje zal wringen, maar als we nu beginnen te onderhandelen over artistieke verkiezingspropaganda dan bestaat de kans dat we in 2015 een stapje voorwaarts kunnen.

Waar blijven al die kunsthumaniora’s en hogere kunstopleidingen?  Kom eens uit jullie artistieke koten.

Hier heb je al enkele inspiratieve voorbeelden.

Of verdienen we alleen maar kerk- en andere torens waarin we ons verleden koesteren en de toekomst met somber grijnzen begroeten?