Wij zouden er een frituurtje in openen, maar hier, Broome street, op de hoek met Ludlow street (gaat er muziek in je hoofd klinken?) opende een ‘Deense transplante’ uit Copenhagen, einde januari 2011 de Munch gallery. Met opzet belicht ik niet de artiesten die er nu tentoonstellen, daar zijn andere kanalen voor, maar boeiende figuren die met een gallerij verbonden blijven of er merkwaardige indrukken nalieten zoals de jonge Erik Savage die de term RADICAL achter zijn naam heeft gezet.

Zijn werk kent inderdaad de directheid van de straat, ‘revolving arround graffiti’ zoals hij dat in zijn artist statement schrijft.

De man zegt iets met naalden te hebben, en vergis je niet verbetert hij onmiddellijk zichzelf: ‘The highly involved subject matter of needles and other objects, is never used in a manner to promote drugs and other substances.  They are placed commonly in such a manner to portray the seeming lack of public, human interaction and socialization, and expose the unnecessary discomfort shown in simply to speaking to a stranger.’

Naalden zijn dingen waar we bang voor zijn, gaat hij verder. 

‘Needles are something we fear.  If they are attached as hands, or protruding from the mouth, which are interactive devices, then it shows a fear of interaction, no matter how cute and inviting the subject which they (the needles) come from may seem.‘

Natuurlijk vermommen wij ons allen. Waar dergelijke liefde toe kan leiden mag duidelijk zijn bij dit werk zonder titel.

‘I work with whatever I can find, and I hope to reach a point someday where I can pick up literally anything I see and treat it as a new canvas.’

Het is een veel gehoorde kreet: de kunst uit de ateliers, weg van de musea, terug naar haar inspiratiebron: de stad, de straat.  Dat stedelijke heeft hier een heel ander accent dan bijvoorbeeld Antwerpen of Brussel. Uit alle hoeken van de wereld zijn mensen hier samen gekomen, en vaak is de kunst in al haar direkte uitingen één van de eerste mogelijkheden om elkaars taal te begrijpen of te vergeten van waar je afkomstig bent terwijl in onze samenleving net die wortels weer belangrijk worden en het nooit ingeslapen nationalisme zijn eigen naalden in onze zielehuid steekt.

Je herkent de stijl in de mooie collectie jonge(?) tekenaars die het karikatuur-landschap verzorgen in de Lage Landen, maar de frisse naïviteit, de ‘fondness of the urban landscape still dwells inside me’ zoals hij dat zelf beter kan zeggen, is eerder zeldzaam.

Dat hij met die mooie jongensziel zich dan absoluut ‘RADICAL’ wil noemen, vertedert me eerder dan dat het een spottend glimlachje zou oproepen.

Ik denk dat Erik Savage, ondanks zijn familienaam en ‘Radical’ statement een mooie balans gevonden heeft tussen de spotprent en de afstandelijkheid die je toelaat te participeren.

Wij slaan graag, maar de dreun verdooft tegelijkertijd de lach en verhindert de aansluiting met het dagelijkse denken.

Ik heb niet gevraagd wat zijn werk moet kosten want tenslotte moeten gallerie-houders ook leven, een boterham met beleg verdienen.

Ik sleep je dus graag mee naar een ander avontuur in dit bruisende stadsdeel waarin het verleden nooit tot verleden wegsmelt maar altijd opgaat in de hedendaagse urban music.

    ‘In every image I create, I strive for a simple goal; to make people happy.  Making myself happy seems to be a given.‘ Met een dergelijk statement zal het moeilijk zijn om in het Smak tentoon te stellen, denk ik.