Met de donkere dagen in ’t verschiet wil ik jullie nog graag een sprookje vertellen zodat de zoekenden naar warmte enige troost mogen vinden in dit verhaal.
Prinses Anne-Marie van Demus Aldegonde, -we zullen haar voor de gemakkelijkheid Sproetje noemen omdat ze ’s zomers vol bruine stipjes kwam te staan – prinses Sproetje dus- zocht een prins. Niet zo maar een prins uit de schaarse voorraad koninklijke huizen, maar iemand die als sprookjesprins de geschiedenis zou ingaan.
In haar droom ontmoette ze een van de gebroeders Grimm. Hij raadde haar aan eens goed rond te kijken. Want ergens, zei hij, ergens leeft er een prachtige prins, mooi als de morgen. (neen, niet de krant, maar de dageraad) Helaas heeft een boze tovenaar hem in een dier veranderd en kan hij alleen door de kus van een prinses zijn ware gedaante terugvinden.
Daarmee was de droom voorbij en kon prinses Sproetje aan haar zoektocht beginnen.

Ze hoorde de kikkers in de paleisvijver en dacht: als ik mij mijn literatuurstudie goed herinner dan zijn kikkers aangewezen dieren om prinsen te herbergen. Ze kuste achthonderd negenenveertig kikkers en hield er alleen slijmerige lippen aan over, alsof ze met haar tong zesduizend omslagen voor het komende tuingala had dicht gelikt. Een kikker was het dus niet.
Misschien een sneeuwwit vogeltje? Het verscheen elke morgen op haar vensterbank,  zat soms op een stekendorentje en bezorgde wel eens privé-post  als de ambtenaren staakten.
Ze kuste het sneeuwwit vogeltje maar dat pikte zo hevig in haar onderlip dat ze vanaf die dag weer gewone postduiven in dienst nam om haar persoonlijke berichten te bestellen.

Er was natuurlijk ook de hofhond van haar vader die steeds enthousiast haar wangen likte als ze thuiskwam. Hoe kon ze ook zo dom zijn hem niet onmiddellijk herkend te hebben! Dus kuste zij de hofhond op zijn vochtige snuit en verwachtte ze hem in een frisse prins te zien veranderen. De hofhond likte van vreugde haar net aangebrachte makeup van haar gezicht en wilde ook nog aan haar permanent beginnen toen ze besefte dat ook in dit overvriendelijk dier geen prins te vinden was.

Ze ontbood de hof-filosoof.
‘Met uw permissie, waarde prinses, u moet dieren kussen die helemaal niet aan een prins doen denken. Daar zit het hem juist. Neem nu eens een varken, een stier of een os. Oh, neen, pardon. Laten we het bij een varken en de stoere stier houden,’ zei de hof-filosoof die een hoogrood kleurtje op zijn anders altijd vale wangen had gekregen.

En zo kuste prinses Sproetje de negentienduizend varkens van de koninklijke spekslagerijen en daarna kwamen zestig modelstieren aan de beurt waaronder unieke Groninger blaarkoppen en  enkele Piemontese en West-Vlaams rode rasdieren.
De varkens lieten zich gewillig kussen en rolden zich daarna verder in het slijk van kontentement, maar met de stieren had onze prinses meer moeite. Ze verbleef daarna vier maanden in het hospitaal en wilde  een tijdje van geen dieren meer weten.

Maar het heimwee naar haar prins stak weer de kop op. Ze besloot een premie uit te loven voor diegene die haar bij het dier-met-prins kon brengen.
Om niet de hele binnenlandse fauna te moeten zoenen vermeldde ze: wie echter met een dier komt dat een dier blijft, wordt in het openbaar op de buik getrommeld.

Ondanks deze riskante vooruitzichten verschenen er tal van met mensen met tal van dieren. Een radio-reporter die nogal eens met papegaaien werkte, bracht haar een prachtexemplaar dat sire kon zeggen en dat zelfs de eerste strofe van het nationale lied kon neuzelen. Toen de prinses het kuste, beet de vogel in haar neus , die toegegeven, van enige omvang was, en zong daarna de eerste strofe van het nationale lied.
De papegaai werd gebraden aan de hofhond overgeleverd en de reporter kreeg stokslagen op de buik.

Een insectenverzamelaar bood haar zijn hele collectie aan en toen ze na het vierhonderdeenendertigste specimen  enkele miljoenpoten langs haar benen omhoog voelde kriebelen, gaf ze een gil en werd de verzamelaar op de buik getrommeld en zijn verzameling aan de koninklijke musea overgeleverd.
Aangeboden pirana’ s werden zonder kus teruggezonden, de witte muizen joegen het adelijke gezelschap op de eerder kostbare Mechelse meubelen en warmwater-vissen bleven warmwater-vissen terwijl hun eigenaars in het openbaar, onder luid volksgezang, hun straf ondergingen.
De gezochte prins echter toonde zich niet.

Daarom begaf de prinses zich naar de koninklijke dierentuin en liep langs de kooien om te ontdekken welk dier haar met een superieure blik zou aankijken.
Het bleek een leeuw te zijn. Een leeuw die brullend en nerveus in zijn veel te klein hok heen en weer liep. Was hij niet de koning der dieren, dacht prinses Sproetje.
Maar hoe kus je een leeuw? Want wat is een prins met een half verscheurde prinses?
Ze gaven het dier een portie valium en toen hij zo mak als een lammetje was, kreeg hij een voorzichtige kus terwijl de nationale garde nauwkeurig toekeek, geweer in aanslag.
Er gebeurde niets. De leeuw sliep vier dagen en vier nachten en bleef zijn verdere leven verslaafd aan tranquilizers. Ook de giraffe, de waterbuffel, het nijlpaard, noch een oerang-oetan schenen enige vorm van prins in zich te verbergen.

Toen men haar de reuzeslangen voorstelde besloot prinses Sproetje haar verdere leven zonder prins door te brengen. Liever eenzame prinses dan dode prinses was haar devies.
Er kwamen nog wel eens gekken langs met kanarievogels of waterschildpadjes, maar de kuspartijen lieten de beesten wat ze waren en beloonden de eigenaars slechts met hevig buikgetrommel.

De tijden gingen voorbij. Prinses Sproetje werd een wat ouder prinsesje. Al richtte ze muziekwedstrijden in om haar heimwee naar een prins te verdrijven, er kwam nooit een heus dier naar deze hoogst culturele manifestaties. En zonder dier, geen prins.
Tot ze in haar levensavond naar een televisieprogramma keek dat over een uitgestorven koningshuis handelde. Ze was helemaal alleen in het koninklijk televisievertrek. Alleen? Haar oude kater lag op zijn geborduurd kussen geïnteresseerd naar de beelden te kijken. Zo aandachtig, zo verstandig.

O neen, kreunde de prinses. ‘Dat ik daar al die jaren niet aan gedacht heb! Maar…Ik ben er nu bijna zeventig. En dan nog een prins, een vurige prins? Beter laat dan nooit.’
Ze nam haar kater, rook zijn muffige adem en streelde hem intens over het oude katerhoofd. Hij begon dadelijk intens te spinnen.
Kom maar eens hier, zei prinses Sproet. Haar kus was nog niet koud of daar verscheen een gerimpeld prinsengezicht en even later stond er een behoorlijk oude prins in haar kamer.
Hij krabte zich uit gewoonte in zijn grijze haren, rochelde even en keek haar melancholisch aan en zei: Miauw, moet dat nou?