Deze tijd van het jaar werkt als een vergrootglas.
‘Nabijheid,’ zegt de tweedehandse.
En hij steekt zijn getrainde wijsvinger in de lucht:
‘Het vraagt enige afstand.’
Net dan ben ik met mijn lucifer bij de wiek van de kaars.
‘Beste gevleugelde, het kan niet dicht genoeg wil je dadelijk onze bevende schaduwen op de boekenruggen zien dansen.’
De wijsvinger gaat mijn richting uit, hoogte groot hoofd met blijkbaar nooit voldoende inhoud.
‘Intussen hebben die dingen onder dat schedeldak zo’n duizendtal berekeningen gemaakt om het vlammetje naar de kaars over te brengen, niet? Dat is ‘afstand’.
Ik ontdek ook de droefheid van de uitgeblazen lucifer:
weggegooid hout om een vlammetje over te brengen.
De kaars brandt.

De boekenruggen staan jaren tegen elkaar aan:
Anna Karenina naast deel 1 van David Copperfield die naast de gebroeders Karamazow staat.
Broederlijk of zusterlijk.
Maar ze lezen elkaar niet.
Ze wachten op de hand die hen uit het rijtje haalt.
De Decamerone deel 1 naast de Brieven van Oscar Wilde: Samengeklonken en toch alleen. Onbereikbaar voor elkaar.

Mijn bijdehandse heeft een mooie tekst om bij kaarslicht te lezen.

Met droge voeten

Ik rende water door, gleed uit en viel.
Hou je benen bij je, zei iemand, diep
in slaap naast mij, je schopt me, slaap toch. Sliep
en rende. Nergens water te bekennen.
Gleed uit, viel. Hij naast mij
werd wakker, hielp mij overeind,
klopte mijn kleren af. Je moet, zei hij,
liever gewoon weglopen. Niet zo rennen.

Eva Gerlach, uit de bundel: In een bocht van de zee.

Ik besefte dat er mooie afstanden bestonden
om zo dichtbij te zijn.

In the bleak midwinter, frosty wind made moan,
earth stood hard as iron, water like a stone;
snow had fallen, snow on snow, snow on snow,
in the bleak midwinter, long ago.

Our God, heaven cannot hold him, nor earth sustain;
heaven and earth shall flee away when he comes to reign.
In the bleak midwinter a stable place sufficed
the Lord God Almighty, Jesus Christ.

Enough for Him, whom cherubim, worship night and day,
Breastful of milk, and a mangerful of hay;
Enough for Him, whom angels fall before,
The ox and ass and camel which adore.

Angels and archangels may have gathered there,
cherubim and seraphim thronged the air;
but his mother only, in her maiden bliss,
worshiped the beloved with a kiss.

What can I give him, poor as I am?
If I were a shepherd, I would bring a lamb;
if I were a Wise Man, I would do my part;
yet what I can I give him: give my heart.

Christina Georgina Rossetti (Londen, 5 december 1830 – aldaar 27 december 1894) was een Engels dichteres en prozaschrijfster. Veel van haar werk is religieus van aard en gaat over het afstand doen van aardse liefde. Ook blijkt uit veel van haar gedichten een preoccupatie met de dood. Zij poseerde als model voor een aantal schilderijen van haar broer Dante Gabriel Rossetti en andere prerafaëlieten, al was ze geen lid van deze beweging. Christina Rossetti was een zuster van de dichter en kunstschilder Dante Gabriel Rossetti, de kunstcriticus William Michael Rossetti en de schrijfster Maria Francesca Rossetti. Hun vader, Gabriele Rossetti, was een Italiaans asielzoeker uit Napels en hun moeder was Frances Polidori, de zuster van Lord Byrons vriend en arts John William Polidori. (Wikipedia)