Het is niet noodzakelijk ‘autobiografisch’ zegt Michael Stamm, jaargang 1983. Mijn ontmoetingen met de meest intieme dingen, -klinkt mooier in het Engels-: ‘…things most intimate to me.’

Hoe de eenvoud van het aanraken van dingen, zowel letterlijk als figuurlijk, een complex en diep gevoeld verlangen verbergt naar verbinding met en begrip van de buitenwereld en haar constellatie van ondoorgrondelijke objecten en principes.

Over dat complexe en het diep gevoelde verlangen naar verbinding gaat het in zijn werk, de eerste maanden van 2021 nog tentoongesteld in de Shulamit Nazarian gallery in Los Angeles USA. (zie onderaan) Ook de titel vertelt een verhaal: ‘So Super Sorry Sir!‘, duidelijk een verwijzing naar een vernederend moment op de highschool waar zijn homofobische geschiedenisleraar hem voor heel de klas de titel laat uitspreken. Hij vertelt het zelf in het kleine interview onderaan.

The Devil appears as a surrogate for various archetypes––a conspiratorial friend, a scorned enemy, or at times, the artist himself. He is at once a foe to be vanquished and a sly, picaresque hero, providing an infinite set of entry points for the viewer to project their own definitions of “right” and “wrong”. In the titular painting of the show, “so super sorry sir!”, the Devil takes the role of a hysterical martyr, at once offering his patriarchal tormentor a flower, while stabbing himself with a sword. The painting reimagines a memory of a forced apology extracted from the artist by a homophobic teacher. Instead of flatly submitting, the Devil flamboyantly and sibilantly disobeys. 
Deploying icons of the Virgin Mary interspersed with images of historical gay villains, the work indulges both the aggression of sarcastic defiance and the kinky masochism of self-flagellation. 

Throughout the exhibition, the Devil, ever at odds with his environment and always nude, exuberantly plays out the iconoclasm of being a queer person. This dissonant, ever changing position associated with queerness may deny an easily resolved identity or moral stance but, ironically, is exactly what allows for the possible reconciliation of conflicting desires. (Shulamit Nazarian)

De duivel verschijnt als surrogaat voor verschillende archetypes - een samenzweerderige vriend, een geminachte vijand, of soms, de kunstenaar zelf. Hij is tegelijk een vijand die moet worden overwonnen en een sluwe, picareske held, en biedt de toeschouwer een oneindig aantal aanknopingspunten om zijn eigen definities van "goed" en "fout" te projecteren. In het titelschilderij van de tentoonstelling, "so super sorry sir!", kruipt de duivel in de huid van een hysterische martelaar die zijn patriarchale kwelgeest een bloem aanbiedt, terwijl hij zichzelf met een zwaard neersteekt. Het schilderij stelt een herinnering voor aan een gedwongen verontschuldiging die de kunstenaar werd opgedrongen door een homofobe leraar. In plaats van zich zonder omhaal te onderwerpen, is de duivel op flamboyante en sibilistische wijze ongehoorzaam.  Door het gebruik van iconen van de Maagd Maria, afgewisseld met beelden van historische homoseksuele schurken, geeft het werk zowel toe aan de agressie van sarcastische opstandigheid als aan het kinky masochisme van zelfkastijding.  

Doorheen de tentoonstelling speelt de duivel, altijd in conflict met zijn omgeving en altijd naakt, op uitbundige wijze het iconoclasme van het queer-zijn uit. Deze dissonante, steeds veranderende positie die met queerness wordt geassocieerd, ontkent misschien een gemakkelijk op te lossen identiteit of morele houding, maar ironisch genoeg is dat precies wat de mogelijke verzoening van tegenstrijdige verlangens mogelijk maakt. (Shulamit Nazarian) 

As a painter I try to speak plainly, though not necessarily autobiographically, about my encounters with the things most intimate to me. I attempt to depict how the simplicity of things touching, both literally and figuratively, belies a complex and deeply felt yearning to connect to and understand the exterior world and its constellation of inscrutable objects and principles. 
Arrays of hands and bodies, limbs and stalks, contorted in expressive but unintelligible ways, enact on a personal scale the herculean effort we exert—physically, existentially, emotionally— to mediate and communicate our own desires and selves in the face of such a world. 

And often, ever drawn toward all things that simultaneously elicit my deepest affection while remaining at the perimeter of my grasp and comprehension, I elect to paint portraits of cats, flowers, artfully decorated fingernails. My tendency toward narrative permits these indulgences, cherishing those minor, quotidian things that nonetheless channel our most utterly sentimental and complex energies.

Michael Stamm (b. 1983) was raised in Evanston, Illinois. He received his BA from Wesleyan University and an MA in English Literature from Columbia University before earning an MFA from New York University in 2016. He has also attended the Skowhegan School of Painting and Sculpture. Stamm’s first solo exhibition, Just Like This Please was presented at Thierry Goldberg Gallery, New York in 2016. His work has also been shown widely in group exhibitions, amongst them shows at Underdonk, Brooklyn, ASHES/ASHES, Los Angeles, and Galerie Tobias Naehring, Leipzig. Residencies include the Mountain School of Arts, Los Angeles (2017) and Yaddo (2016), and the Vermont Studio Center (2016), where he was awarded the John Imber Painting Fellowship. The artist lives and works in Brooklyn, New York.

Stamm is a fabulously eccentric image-maker who loves to warp history. His paintings are playful and sharp in all the ways we expect a contemporary artwork to be. But they’re also fussy, sentimental, and stubbornly old-fashioned—a great deal better than clever, and so much more gratifying than “cool.” (Artforum Alex Jovanovich 4/1/2018)

In the painting April 14th, 2018, the literal representation of Walt Whitman’s text Leaves of Grass, connoting sensual praise of the human condition, contrasts the painting’s depiction of the death of well-known LGBTQ rights lawyer David Buckel. Here, two men luxuriate in a post-coital glow while reading poetry to one another, their bourgeois interior punctuated by a lap dog, orchids and a bottle of poppers. Through the window and the tangle of body parts is the central focus of the painting: a man participating in self immolation as a final act of social and political protest. The friction of the two scenes questions what acts of radical opposition lay on the margins of queer intimacy and history—what hardness may, tragically, make queer intimacy possible. This painting, like many others in the show, attempts to complicate what acts we see as good, what feelings are worth celebrating, and what characters we ought to commemorate.

https://www.shulamitnazarian.com/artists/69-michael-stamm/

Drawing at once from design, literature and autobiography, Michael Stamm probes the need for genuine human relationships in a world that is somehow both increasingly interconnected and deeply alienated.  Exploring themes of identity, physical and spiritual wellness, self-actualization and self-doubt, Stamm’s practice playfully oscillates between distanced, abstract contemplation and erratic, self-conscious confession. Stamm’s paintings and drawings critically consider the popular tenets of our time with a wry sincerity, reconciling hope and skepticism in an era that requires large doses of both. (Shulamit Nazarian L.A.)

Teksten zijn een veel gebruikt onderdeel in zijn werk, de tekst niet alleen als boodschap of verwijzing, maar ook als ‘sprekende’ grafiek of niet zo makkelijk te ontcijferen inhoud omdat hij ondersteboven of in spiegelschrift aanwezig is. Hij hoort bij de beweging, niet bij de decoratie. Het ontcijferen is een onderdeel van zijn gehele werk, een opgave waaraan wij mogen deelnemen zonder de verzekering dat we er dadelijk wijzer van worden, maar wel deelgenoot van zijn zoeken kunnen zijn. Het werk ‘Shade’ hieronder waarin het personage letterlijk doorstreept is, wordt misschien de volgende stap.

Stamm’s paintings frequently feature unlikeable, unhappy or otherwise unconventional protagonists, tending towards displays of narcissism and melodrama, excessive vanity and preening, and occasional misanthropy. Simultaneously, the paintings depict these characters as curious, sympathetic and deeply self-conscious, suggesting that their flaws conceal great vulnerability, warmth and humanity. (Art likeyou network)

 While other young gay painters often trade in erotic imagery, Stamm sublimates the libidinal drive in more cerebral activity, coding quotidian objects with queer history and imbuing them with the status of archetypes. The blood-red liquid and medicine dropper in B12, for instance, could be read as an allusion to the history of HIV/AIDS. With a proliferation of patterns, references, and visual effects, moderated by a uniform surface, Stamm produces paintings that, though restrained, are richly evocative. (Eric Sutphin, Art in America, january 2017)

Voorlopig is Michael’s website verdwenen. Kijk naar het kleine interview hieronder en herbekijk zijn werk, vul het aan met werk dat je makkelijk via zijn naam kunt vinden. Ik denk niet dat hij een makkelijk leven heeft, dat hij oprecht zoekt naar een balans waarin zijn eigenheid en de vreemde tijd waarin wij leven nieuwe evenwichten kunnen opleveren. Ons aan elkaar meedelen is niet eenvoudig. Aanvaard te worden zoals wij zijn en te aanvaarden wie de anderen zijn een moeilijke opgave in de zenuwachtigheid van het opgehokte leven. Als ook nog je eigenheid een isolatie is mag je hopen dat je werk opgemerkt wordt als een poging om niet alleen erkend maar ook herkend te worden als medebewoner van deze ingewikkelde maar ongemeen boeiende planeet als thuis voor de veelsoortigen die haar even bewonen.

Stamm works with ambiguous narratives, spotlighting seemingly self-involved characters fulfilling their quotidian duties. The work captures moments of contemplation and self-consciousness, as if the characters are waiting for an epiphany, in the meantime seeking answers and insight from their cats. (The current season)