Dat jij, mijn grootvader
hier
als blonde kleine prins
in het nog niet gebombardeerde landhuis
ongraag poseert
mag een wonder heten
maar is hier gewoon een foto, kind.

Mijn groottante in spe, maar omgekomen
toen Dresden als wraakfeest ten onder ging
kijkt hier nog naar de lens.

Zoals wij niet weten
wat morgen brengt
staat hier de deur open, naar nergens meer.

Speelgoed netjes voor jullie voeten.
Je trein,
de wagen met de beer.

Familie in de treinen naar een Poolse plaats
met die moeilijke naam.

Beren en ballen bleven achter.

Ondergedoken jongetje
keek met verbaasde ogen
naar de voorbije tijd.

Het meisje en het huis
met de ver open deur
waar was dat dan?

In nergenshuizen, kind.
Thuiskomen was een weelde
voor degenen die na ons geboren werden.