Seated crow, een schilderij van de Schotse jonge schilder David Schofield. (1972)(er was ook nog een Walter Schofield, Schots landschapsschilder maar die is in 1944 overleden.)

Het thema is duidelijk.De veelheid en wijzelf, of beter, ikzelf om die pluralis majestatis te vermijden.

Ook gezien dat de medemens zwart is?
Het mag dus duidelijk zijn: de bange blanke man wordt hoe dan ook omringd.

De veelheid is macht.
De veelheid is angst.
De veelheid confronteert je met je eigen weinig-heid.

Het meest gehoorde woord bij de nazi’ s en aanverwanten was ‘schnell, schnell!’
Zodat je geen tijd had om stil te staan bij een mens.
Je moest iemand van de onderlaag blijven.
Je identiteit was de verworpen identiteit van de groep.

Bezette stad.
De arena waarin je jezelf met jezelf confronteert.

Hier ben je veilig.
Denk je.

Hier kan de deur dicht.
De gordijnen voor het venster.
Ik ben eindelijk alleen.

We kennen allemaal deze verzuchtingen.
Mochten we foto’s maken van mensen die de deur dichtdoen eens ze thuis aankomen dan zouden we verschillende emoties te zien krijgen.

Voor velen begint hier een nieuwe drukte.
Voor enkele een andere eenzaamheid.
Voor sommigen een gevoel van je m’ enfous.
Cocon.

De schilder stelt vragen.
Of we als groep anders reageren dan alleen.
En waarom dan wel?

Zijn de muren hoog genoeg?
Moet ik nog naar buiten om boodschappen te doen?

De angst voor de anderen die ook een plaats willen.
De boot is vol, roepen we.

De verbeelding arabisch of swahili te moeten leren om straks een beetje eten te kunnen vragen.

Gestrand.
Aangespoeld. (soms letter-lijk)

Zoals wij allen, de drenkelingen
in dit veel te grote, te korte, te drukke, te vieze, te moeilijke
leven.

De muren zijn hoog.
De ingang klein.

We dreigen.
Gevaarlijke woorden als heilige grond
Eigen volk.

We moeten ons verschansen.
Vrienden verraden elkaar.
De hanen kraaien tevergeefs.

---