‘La pauvreté est la mère des arts’.
Met een vader glazenier die ook verzen en patriotistische toneelstukken schreef, met het geboortejaar 1808 en Marseille als plaats waar het felle levenslicht voor het eerst werd waargenomen, zijn al de elementen aanwezig om de genaamde Honoré DAUMIER, ogen in zijn kleine hoofd mee te geven en een hart dat met de pauvreté kan meevoelen, en een gezonde zin voor humor om wat hij gezien heeft met de nodige spot naar de ‘gemerkten’ terug te gooien.

Toch ben ik begonnen met een tekening van hem waarop hij getuige is van mensen op de vlucht, ‘les fugitives’.

Het fragment waarin dhr Patrick Dewael het over zijn asielbeleid had, maakte de verbinding duidelijk.
Dat uitgerekend een ‘liberaal’ de gelijkheid der wetten uitroept en de resultaten van de rechterlijke macht corrigeert en zelfs afwijst, mag in dit geval hoogst merkwaardig heten.

Met de hete adem van 10 juni de rug en het gehijg van die partij die rijmt op behang in de nek, was zijn uitspraak stevig spierballenvertoon.

Het ‘verwende jongetje’ (uitspraak van Marleen) als rechtvaardige rechter, of hoe zou Honoré Daumier hem getekend hebben?

Kijk naar de spotprent met de conferentie van Londen waarover het lot van Polen werd beslist als onderwerp.
Juffer Polen ligt levenloos op de grond terwijl de betrokken partijen over haar lot druk discussiëren.
De wetten als gelijkmaker à la Procrustes.
Het spijt me, lieve kinderen dat jullie beter Nederlands praten dan de meeste Waalse collegae in het Parlement, maar jullie uitwijzing was wettelijk, en als we dit toestaan, dan…

Alleen firma’s mogen zich van het vrije initiatief bedienen, verjaagden zijn hiervan uitgesloten.

Het zal je dan ook niet verbazen dat de heer Daumier na enig tekenwerk omtrent de Franse koning Louis Philippe tot zes maanden gevangenisstraf werd veroordeeld.

De kunstenaar als gevaar voor de macht?