Stel dat je broertje je verraden heeft,
en je zusje verkocht tegen 40 zilverlingen je jongetjes-ziel.

Blijft alleen de paardenmolen in de regen.

Stel dat je moeder naar Antartika is afgereisd,
en je vader je harlekijn gekruisigd heeft.

Blijft alleen de paardenmolen in de regen.

Stel dat je geliefde je droom verkwanselde,
en je kind je laatste stuiver door het raam smeet.

Blijft alleen de paardenmolen in de regen.

Stel dat je in de neon-regenplas je gezicht verdrinkt,
en je te laat besefte waar je hart verborgen was.

Blijft alleen de paardenmolen in de regen.

Ik weet het, meer dan regen
is onze zielen niet gegeven als we wakker worden.
En de paardenmolen is ouder dan de nacht.

Je liefhebbende patiënt, Silverstein

Beste Silverstein,

Ik kreeg je boodschap met het prachtige gedicht van Vidales.
Omdat ik je afschuw ken van kleine ruimtes en halve waarheden (duizend feiten zijn nog altijd geen waarheid, herinner je) vraag ik me bezorgd af of je werkelijk bij ons wil blijven.
Ik ken ook je liefde voor de vreemde schilders uit de laat negentiende eeuw en daarom stuur ik je deze afbeelding: de slaap en zijn halfbroer de dood.
Het idee dat ons leven stilstaat bij grote rampen en naderend onheil, is misschien net zo old fashioned als de sunsets waarover Wilde het heeft.
Ik bedoel: wat ons ook overkomt, we kunnen nog steeds met onze gedachten bewegen ook al is de werkelijkheid rondom ons in een soort verstarring of dodenhuis herschapen.

Die mogelijkheid geeft ons de kans om met gelatenheid het lot te tarten en de innerlijke helderheid te zoeken of te hervinden.

Ik besef dat ik een beetje prekerig overkom, maar ik wens je toch eerder een zalige slaap dan de neiging naar zijn halfbroer.
Laat je me vlug iets weten?

Je psychiater als ware zielevriend