De tweede foto van Rosembaum, ze vormen een tweeluik:
“morgenlucht vanuit het raam”.

De donkere omkadering is de omkadering van het raam.
Buiten begint de dag.
Een landkaart, koperen vlekken op rennaissance-blauw.

De doorgedreven kontrasten en kleuren houden alleen de essentie over: duisternis waaruit in alle pracht de nieuwe dag ontstaat.

Vanuit onze ruimtecapsule kijken we naar buiten.

Op het dak.

Deze foto van Abraham Rosenbaum, gemaakt op een zomermorgen, zeven uur eenenveertig, wil zeker niet het moment vasthouden.

Het moment heeft nooit bestaan, is op zichzelf niet interessant, vertelt niets.

Het moment was het vertrekpunt waarin de cadrage en de vormelijkheid van het beeld als uitgangspunt gingen dienen voor de chroma-bewerking in het atelier.

Puur plezier wordt het, genot om kleuren en vormen zo te mengen dat er inderdaad een anders geordende werkelijkheid ontstaat waarin de lucht en het dak niet eens lucht en dak hoeven te zijn.

Nog voor wij het weten is alles opgedroogd, verdampt.
Alleen wat voorbij gaat, kan mooi zijn.

De verzamelaar is de wanhoopscollectioneur.