Laat het nu ook toevallig zijn dat ik dit schilderij niet in het Guggenheim zag, maar in datzelfde Centre Pompidou waar ik de foto’s omtrent kunstenaars die naar andere kunstenaars verwijzen, verzamelde.

Ieder mens heeft zijn kamertje waarin hij zijn lievelingsboeken en prenten herbergt.
Mijn kamertje begon aardig uit zijn voegen te barsten, maar Bonnard met zijn eetkamer die op de tuin uitkomt, hoort er thuis.

Waar je ook bent, hoezeer je vrijheid ook is beperkt, dit schilderij beloofde me telkens andere en betere tijden.

Hang het aan de pijlpunten die in je hart zijn achtergebleven.

Ook dit is dus een tweeluik(je)
Hierbij de foto van Rogi André, een Hongaar, ook aanwezig in het archief van het Centre Pompidou (weet je weer eens waar ik uithang!)

Pallet van Bonnard, heet deze foto.
De donkere tinten waarin de kersen erg mooi uitkomen, de oude krant, en daarboven het pallet van de kunstenaar.

Grand salle à manger sur le jardin.
Kijk maar naar hierboven en je voelt de kleuren zinderen.
Foto en schilderij, foto en boek, gelukkige huwelijken zijn het.

Soms verwijst de fotograaf naar het werk van een andere kunstenaar(es)
Een van mijn lievelingsfotografen is zeker Gisèle Freund, gestorven in 2000.
Het centre Pompidou heeft een mooie collectie van haar werken in het archief.
Haar portretten van denkers, dichters en andere kunstenaars zijn klassieke voorbeelden geworden.

Hier echter bracht ze alleen de werktafel van Virginia Woolf in beeld.
De tafel staat buiten. Op de tegeltjes van een terras.
Schrift geopend.
Bloemen versterken de rust nu de kunstenares (nog) afwezig is.De pen en de grote inktpot duiden een mogelijke activiteit aan.
Of de schrijfster net weg is gegaan of nog moet komen, blijft een open vraag.

Een stukje gazon is zichtbaar.
De stoel is weg geschoven.

Lees nu het begin van “Voyage Out”

“As the streets that lead from the Strand to the Embankment are very narrow, it is better not to walk down them arm-in-arm. If you persist, lawyers’ clerks will have to make flying leaps into the mud; young lady typists will have to fidget behind you. In the streets of London where beauty goes unregarded, eccentricity must pay the penalty, and it is better not to be very tall, to wear a long blue cloak, or to beat the air with your left hand.”

En kijk terug naar de tafel waar deze zinnen zijn geschreven.
Al zal ze misschien niet meer terugkomen na haar laatste wandeling naar het water, koester het beeld en vergeet niet de bloemen water te geven.