Uitgangspunten zijn in elke redenering belangrijk om te weten waar men naar toe wil.
Misschien is dit citaat van Gide uit Les Nourritures Terrestres een mooi vertrekpunt, om ons verhaal niet te besmetten met ‘planningen’ of ‘bedoelingen.

À quoi reconnais-tu que le fruit est mûr ? – À ceci, qu’il quitte la branche.

De boom, de tak verlaten.
Loskomen van je familie, van het vooropgezette plan.
Mogen rijpen naar eigen inzicht en vermogen.

Marc heeft nog geen toekomstplannen, hij is en blijft de ‘jongen’, en dat is inderdaad geen kwestie van leeftijd.
De Gidiennes richten zich dus naar Beth, op zoek naar een hoeve voor het toekomende jonge paar, “a British Farm’, maar dat brengt dan wel een lange scheiding met Marc mee.

Men zal dus op zoek gaan naar een werkelijke gouverneurs-rol voor Marc, in Londen zijn er vrienden en vriendinnen genoeg met kinderen.
Het idee bevalt Marc.
Ver van huis, en Londen was toen al een aantrekkingspool voor jeugdig enthousiasme.

Maar die droom wordt vlug opgeborgen.
La petite Dame en Elisabeth “rabattent leur projet de ferme sur la France.” schrijft Gide aan Marc.

Whity wil wel mee naar Frankrijk, maar dan moet de hoeve in het Noorden liggen terwijl Beth voor het Zuiden is.

In september 1920 schrijft Beth Marc een brief waarin ze haar plannen ontvouwt, waar ze haar “pays” beschrijft en de “ferme de ses rêves”.

‘Je vois un vieux “mas” méridional, cuit au soleil, un champ de vignes, des orangers, un bois d’oliviers, ou je recontrerai Pan, un troupeau de chèvres.

Il me faut le sol sec, les sautterelles, la garrigue brûlante, l’odeur des pins chauds. Je ne suis pas en harmonie avec les pays gras et verts.
Non, mais un pays où les dieux antiques ne sont pas morts.

Je ne suis rien, si je ne suis pas vraie, et je ne suis vraie que dans le Sud.
Sans trop de livres, sans trop de vêtements, sans trop de civilisation.

Marc, je voudrais tant trouver un pays que tu puisses aussi aimer, où tu aurais de la joie à venir, un pays que tu confondrais avec moi-même.’

Een jonge vrouw die dicht bij de essentie leeft, die weet wat ze wil, en die hiermee voor eens en altijd haar gevoelens voor Marc duidelijk maakt.

Eens ze uit Wales zijn terug gekeerd reist Elisabeth langs Colpach waar ze met Emile Mayrisch, “le patron” haar plannen bespreekt.

Emile heeft geld en vriendschap genoeg om die plannen te helpen uitvoeren.
Hij vertrekt in november naar de Midi met Elisabeth en na een aantal domeinen te hebben bezocht koopt hij haar “La Bastide Franco’ een domein van 75 hectaren, in het dorpje Celle dichtbij Brignoles in de Var.

Emile vertrouwt op de goede afloop van deze investering, onder de indruk van Beths persoonlijkheid.

 

---