Waarde Theodore,

Nu en dan schenk ik aan mezelf iets dat moois of nutteloos is maar dat een bron kan zijn van nieuwe overdenkingen.
Toen ik in jouw winkel, rondkeek, vond ik het hierbij afgebeelde reis-inktpotje.
Het is een miniem klein inktpotje, stevig door messing en leder omgeven, met een hechte sluiting zodat de inkt veilig bewaard bleef tijdens de reizen op de hobbelige Engelse wegen uit de 19de eeuw.

Nu klappen we onze draadloze laptop open en seinen we allerlei meestal overbodige berichten de wereld rond, bijna zonder nadenken, zo maar uit de psychische maag gebraakt, of we laten onze woede of kinderachtige vondsten verschijnen aan alle andere zielen die dezelfde apparatuur bezitten en wat graag deelgenoot worden aan onze “zielenroerselen”, zoals ik momenteel dus ook doe. (want meestal denken we dat wij wijzer zijn dan het gemeen, beter dan de rest, wat die ook moge voorstellen.)
Laat je een wind dan verschijnt dat ’s avonds op het nieuws als die wind kan gebruikt worden om de opwarming van de planeet of de verderfelijke invloed van een of ander product te duiden.
In minder dan één minuut lichten we de bevolking in van een of ander onheil, een sociale onrechtvaardigheid, of een serie smeuïge gebeurtenissen uit het verre of nabije verleden.

Ik keer terug naar je mooi reis-inktpotje.
Ik stel me de gebruiker (ster) voor in een afgelegen dorp of stadje. Als hij al een kaars vindt ’s avonds en enkele vellen papier, zie je hem of haar zitten denken hoe hij zijn gedachten en emoties zal neerschrijven. Hij wikt en weegt zijn woorden, draait in zijn gedachten nog eens andersom, laat het overbodige weg, herleest zijn kladje en schrapt voortdurend voor hij aan zijn definitieve brief of tekst begint.

When most I wink, then do mine eyes best see,
For all the day they view things unrespected;
But when I sleep, in dreams, they look on thee,
And darkly bright are bright in dark directed.

En dat is een fragment uit het 43ste sonnet van William Shakespeare dat zo maar in me opkwam en dat ik met het nodige respect aan je doorgeef.
Hij knikt. Ik weet niet of hij aan een mannelijke of vrouwelijke geliefde denkt, het doet er ook niet toe, maar ik denk dat hij tevreden was toen hij deze regels overlas en hij het inktpotje weer sloot terwijl hij traagjes de veer neerlegde en aan hem of haar ging verder denken in zijn dromen.

All days are nights to see till I see thee,
And nights bright days when dreams do show thee me.

Laat dat vertraagde denken je troost zijn.Het inktpotje laat ik aan andere kopers die het kunnen koesteren als ze te vlug woorden willen kramen, of te snel willen oordelen.
Doe nu en dan je deurtje open, waarde Silverstein, adem diep. De dagen zijn nog donker en februari ligt nog als een ijspin voor de lentepoort, maar de eksters in de tuin zijn al met hun nesten bezig.

Je liefhebbende Psychiater, Dumortier G.