Onnozel als ik was, een beginnend radiomaker, zat ik in 1974 in het kleine Amsterdamse theater voor een voorstelling van ‘TEXTPERIMENT’.

Onnozel niet om daar te zitten, maar omdat ik dacht gewoon vanuit de zaal enkele nummers op te kunnen nemen met mijn Nagra en daar dan een interview mee te larderen.

Onnozel omdat ik dat idee ter plekke kreeg zonder iemand iets gevraagd te hebben.

Dus werd ik tijdens de pauze vriendelijk opgehaald door een jonge acteur en cabaratier die me verbaasd vroeg wie ik was en wat ik van plan was.

Die jonge man was Jos Brink.

Na mijn gestamelde ekskuses volgde na de voorstelling een aardig interview en kon ik laat in de nacht terug naar Brussel.

Maar toen wist ik het al, net zoals je het dadelijk wist als je de ook toen nog jonge Robert Long had gehoord en gesproken.

Het waren dagen van talrijke nieuwe sterren aan de Nederlandse kleinkunst-hemel.

Ontwapenend is een goed woord voor Jos Brink.
Alle wapens (kritieken) die je op hem gericht kon hebben, werden machteloos als je hem bezig zag.

Ontwapenend, een van de mooiste eigenschappen die hij met sommige kinderen gemeen had.

Je kunt iemand alleen maar ontwapenen of met geweld, of door charisma.
Geweld was hem totaal vreemd, charisma had hij des te meer.

Er staan zoals je bent, niet schuw om je kleine vaak emotionele kantjes te tonen.
Met begrip, maar ook niet bang van het sardonische, het brutale bekje.

Ontwapenend, zodat de spanningen van de dag, de onzekerheden in je hoofd, de voor-oordelen wegsmolten en je inderdaad als een jochie mocht meespelen in het circus dat hij nu verlaten heeft.

Zeilen op de wind van vandaag.
De klank is niet al te best, maar de tekst duidelijk genoeg om te weten dat er verschillende luchtlagen zijn waarin je kunt zeilen.

En al zit je spreekwoordelijk iets hoger, in mijn dagen blijf je zeilen.