Ik denk dat Henry James mateloos zou geïnteresseerd zijn in de beeldvorming die rondom zijn Turn of the Screw is ontstaan, en met beeldvorming bedoel ik dan letterlijk ‘de beelden’ die bijvoorbeeld omtrent de talrijke opera-uitvoeringen als affiche hebben gediend.

Een andere vraag is: wat schreef James zelf nog na afloop van het werk over zijn eigen novelle?

Op 5 oktober 1898 verschijnen in The Two Magics voor het eerst in boekvorm The Turn of the Screw en Covering End en dat bij uitgeverij Heineman in Londen.
Gelijktijdig verschijnt de Amerikaanse editie bij MacMillan in New York.

Zo beantwoordt James een brief aan Dr. Louis Waldstein, auteur van The Subconscious Self and its Relation to Education and Health.

‘And as regards a presentation of things so fantastic as in that wanton little Tale, I can only rather blush to see real substance read into them.’

In december beantwoordt hij de kritiek van H.G. Wells (The Invisble Man)

”Bless your heart, I think I could easily say worse of T. of the S., the young woman, the spooks, the style, the everything, than the worst any else could manage.
One knows the most damning thing about one’s self. Of Course I had, about my young woman, to take a very sharp line.
The grotesque business I had to make and her picture and the childish psychology I had to make her trace and present, were, for me at least, a very difficult job, in which absolute lucidity and logic, a singeness of effect, were imperative.
But…the thing is essentially a potboiler and a jeu d’esprit.’

Wells schrijft James op 16 januari 1899 een brief waaruit blijkt dat hij als enige het verhaal heeft begrepen, maar zegt Braches, als goed Victoriaan kon hij zich daarbij niet laten kennen.

‘I have continued to think about the Two Magics–The Turn of the Screw, I mean- & latterly with an increasing discomfort.
Novel and disagreeable as the conviction is, I think now that the other alternative is right.
The story is not wrong- I was.
My conversion was accompanied by the profound conviction of sin and culminated in the small hours.
I came to Grace in this way.
On the assumption that this story is wrong, it should be possible for the prentice even to indicate the right way.
I had one or two walks and several hours by the fire and a night (sometime before the night of Grace) pusuing the obvious remedy into blind alleys (where it is vanished).
Then it was resolved that the story was impossible and some convention had to be arranged. What was the minimum convention possible? And so the enlightenment.’

In 1908, tien jaar na de eerste editie bewerkt hij het verhaal voor zijn deel twaalf van zijn verzameld werk, waarin het samen met The Aspern Papers, The Liar en The Two Faces wordt opgenomen.

Op te merken is dat het allemaal ‘bedriegelijke verhalen’ zijn.
In de inleiding geeft hij heel subtiel opening van zaken voor de ingewijde, maar vergroot hij tegelijkertijd de mystificatie rond het verhaal voor de leek, die hoe dan ook verstrengeld raakt in de sonore klank van James’ glimlachend geformuleerde volzinnen.

Hij zegt dat het verhaal ‘least apt’, het minst geschikt is ‘to be baited by earnest criticism, the only sort of criticisme of which account need to be taken.’

‘To have handled again this so full-blown flower of high fancy is to be led back by it to easy and happy recognitions…’

En hij keert terug naar de bron van het verhaal, de vertelling bij het haardvuur, one winter afternoon.
Daarna gaat hij over tot het sprookje, dat hij onderscheidt in het beknopte en het lange overvloedige, eindeloze zoals het sprookje Duizend en één Nacht

De lezer gelieve hier te ontwaken, zegt Braches al even fijntjes.
Burtons vertaling van Duizend en één Nacht maakte in dat beruchte jaar 1885 de in Engeland zo gebruikelijke heftige reacties los.

Op 29 september 1885 schrijft de Pall Mall Gazette dat de Arabian Nights niet alleen jongens bederven. Ook mannen kopen die pornografie.
Jongens moeten hoe dan ook worden beschermd tegen obsceniteit, zelfs tegen die in de Engelse en klassieke literatuur, en ook tegen die in het Oude Testament

James geeft aan dat bij het uitgebreide verhaal het moeilijk is toch binnen bepaalde grenzen te blijven, maar ik heb niets aan de afgerondheid opgeofferd, schrijft hij, terwijl hij aan de andere kant toch het verhaal zijn volle “breedte” (als in Duizend en één nacht) heeft kunnen geven.

Hij zegt dat het is:

…a piece of ingenuity pure and simple, of cold artistic calculation, an amusette to catch those not easily caught.’

Tenslotte geeft hij (volgens mij) de mooiste verklaring door te zeggen dat het de lezer is die het kwaad moet denken.
Er voor te zorgen dat hij in de intellectuele vallen loopt:

“Make him think the evil, make him ‘think’ it for himself, and you are released from weak specifications.
This ingenuity I took pains -indeed great pains were required- to apply,
and with a succes apparently beyond my liveliest hope.’

En ook de mijne!

---