Ik weiger te geloven alles war umsonst, tevergeefs dus.
Dat gelooft ook de sneeuw niet
al weet hij dat zijn tijd kort is,

Je kunt als vlokje Parijs bezoeken
en onderduiken als nietig druppeltje om langs de Seine
weer naar zee te reizen.

Want hoe vlug voorbij ook
er was de zachte avond
en de gedempte voetstappen
of een klokje dat kwart voor negen sloeg.

Je was een sneeuwvlokje in Parijs.

Toen jij er was, reden er nog trams,
ze verdwenen met de wandelaars
in hun romig verlichte buik.

Dat heb jij gezien.

En die twee die stijf gearmd
bijna elke meter of twee naar elkaar moesten kijken.
Zoveel liefde toen
dat heb jij gezien.

Je beet even van het leven, liefje.
Sneeuwvlokje in Parijs.

En wie naar zee wil
moet wellicht via de riolen
van de boulevard Sebastopol,
en langs de slome Seine
zijn reis beginnen.

Nu ben je zo’n kunstmatig vlokje
in een glazen bol
en ieder die het wil
zet de Eifeltoren
zelfs bij het warmste zomerweer
onder de wervelende sneeuw.

Zal ik je laten vallen,
zodat je met het water en de scherven
weer naar de zee kunt?

En deze winter
zien we elkaar in Parijs.

Twee vlokjes, pont de la Tournelle,
maar het mag ook Jardin du Luxembourg zijn