Soms denk ik, ben ik nu alleen om het getoeter van de media te horen?
Of houden we met ons allen de spreekwoordelijke kak in want o, o, o je zou eens van het aantasten van de persvrijheid moeten beschuldigd worden.
Nu ik Oidipoes koning lees, zag ik het koor als een troep journalisten van diverse pluimage, de schrijvende, de auditieve troep (en wat voelde u toen?) en de beeldenaars.
Nu keer ik even terug naar mijn cherubijnen, 3 mooie 18de eeuwse beeldjes die weldra op een veiling komen.
De vierde is een tekening, Minerva die de cherubs bevelen geeft.
Cherubijnen horen in de hiërarchie van de engelen tot het Tweede Koor.
Zij bewaakten zowel in de joodse als in de christelijke leer de boom des levens. (Gen 3:24)
Cherub of Kerub in het Hebreeuws zou je kunnen vertalen als ‘degene die iemands voorspraak is’. Of een andere interpretatie: ‘ kennis’.
De oorspronkelijke Ka-ri-bu waren in Sumerië monsterlijke bewakers van tempels en paleizen.
En het is gedurende de Babylonische gevangenschap dat de Hebreeërs vertrouwd zijn geraakt met deze meervoudige belichaamde, fabuleuze dieren bij de ingangen van de heilige plaatsen.
En zo kwamen zowel de boom als zijn bewaker in de Hof van Eden terecht.
In de originele Hebreeuwse vorm bezitten zij vier vleugels, vier gezichten en worden ze vaak afgebeeld als dragers van Gods troon en zijn wagenmenners.
Er is een ooggetuigenverslag van de ontmoeting met een cherub aan de Chebar-rivier.
De Hebreeuwse profeet Ezechiël zag van dichtbij vier cherubs, elk met vier gezichten en vier vleugels al krijgen ze in het boek van Openbaring van Johannes zes vleugels en talrijke ogen, maar dat was waarschijnlijk in de hitte van de apocalyps waar ze een cherubs met een seraf hebben verwisseld.
De cherubs wekt de subtiele vibratie op die door kennis en wijsheid ontstaat.
Er waken ook twee cherubs als gouden beelden over de ark des verbonds.
En hoe nu die wakende geesten tot mollige baby’s zijn veranderd blijft een raadsel al zal daar wel de Griekse mythologie voor iets hebben tussen gezeten.
Of…?
Ik keer nu terug naar het koor der nieuwsgaarders.
Eerst en vooral zijn ze een koor, elke morgen in samengevatte vorm te beluisteren tijdens het dagelijks persoverzicht.
Ten tweede bewaken zij de boom der kennis van goed en kwaad: zij zeggen de vinger aan de pols te zijn, de herkenners van de signalen die in de samenleving al dan niet worden uitgezonden.
Zij waken, en in hun beste momenten dromen zij ervan een beerput te openen en de stank over de gehele bevolking te jagen zodat onze ogen worden geopend (al zouden neuzen hier beter op hun plaats zijn) en wij door hun wijsheid worden geïnformeerd, de wereldlijke vibraties dus van de cherubs.
Hun vier koppen dienen om alles, maar dan ook alles te kunnen waarnemen, en met hun vier vleugels haasten zij zich zo snel dat zij het nieuws tot ons brengen nog voor het gebeurd is.
Er is echter een maar.
Dat hoort zo bij een these.
Want onze nieuwscherubs moeten ook nog hun nieuws verkopen, en dan bedoel ik letterlijk verkopen, er geld uitslaan, of er munt uitslaan.
Er zullen waarschijnlijk ook al bij de hemelse cherubs handige jongens zijn geweest die hun bescherming aanboden tegen een menselijke gunst, een offer, een kus, of nog iets meer, want al zijn ze zuivere geesten, jaloersheid zal hen niet vreemd zijn geweest, getuige daarvan de schare gevallen engelen die enkele verdiepingen lager belandden.
Er zijn er ook bij de nieuwscherubs die in elkaar zijn geschrompeld tot mollige baby’s en die ons verblijden met koninklijke sprookjes en liefdesexploten van de meer bekenden onder ons.
Andere nieuwscherubs weten maar al te goed dat een verhaal met de nodige kleur moet verteld worden, en dat wij, de zondige massa tenslotte geilen op alles wat met geweld en seks heeft te maken.
Een verkoopsargument dus: bedien de klant met wat hij vraagt.
Nog andere cherubs gebruiken hun vier koppen om bij de ene a te zeggen en bij de andere b te melden en tenslotte bij nummer drie uit de wetstraat tussen pot en pint ook c uit te spreken om dan dan d in de krant neer te laten.
Variatie genoeg in dit aardse koor der nieuwsgaarders, dat moet gezegd.
Nu hebben sommige cherubs van de publieke omroep aardige gewoontes overgenomen van hun collegae van de commerciëlen.
Te pas en vooral te onpas komen buren en omstanders vertellen wat er zou kunnen gebeurd zijn en geeft dit volkskoor uiting aan de algemene heersende stemming alsof de gebeurtenissen op zichzelf niet vreselijk genoeg zijn om ons in alle stilte te laten nadenken.
Dat zij daardoor een soort klankversterkende buis zijn die de primitieve gevoelens van de massa legaliseren, moeten wij er dan maar bij nemen.
Natuurlijk, wij zijn dom.
Het is dus nodig om vanuit de studio te vertellen wat er gebeurd is, dat nog eens te laten herhalen door de nieuwsgaarder ter plekke, en tenslotte het nog eens door de omstander te laten vertellen. Of hoort ge niet goed?
Je moet zelf maar eens onderwerp van hun berichtgeving zijn geweest om dan pas te beseffen hoe makkelijk zij het begrip ‘door iemands voorspraak’ hanteren en hoe weinig ‘kennis’ er vaak toe doet.
Het koor is machtig in het Griekse drama, ook al neemt het niet deel aan de handeling.
Het geeft commentaar, interpreteert, zet aan tot daden, kortom het is de samenleving die op de dramatis personae reageert.
Het koor van de nieuwsgaarders is ook machtig.
Politici en kunstenmakers weten dat.
Zij proberen in het nieuws te komen, en dat is hun goed recht.
Andere mensen proberen uit het nieuws te blijven.
Dat zou ook hun recht mogen zijn.
Maar willens nillens worden zij plotseling uitgeroepen tot ‘interessant’ vaak niet met de interessantste zijde van hun persoonlijkheid, want die interesseert niemand.
Machtsmisbruik.
Is er ergens een aartsengel in de zaal of staat hij nog altijd op het Brusselse stadhuis de draak te doden.
Ik weet het, beste cherubs, ik overdrijf.
Maar ik vraag me af of jullie beseffen hoe machtig jullie zijn, hoeveel levens jullie gekraakt hebben, hoeveel mensen door jullie zijn plat gewalst, en met welk motief?
Kijk naar de mooie cherubs hier aanwezig.
Ze zijn niet mollig, noch braaf.
Ze hebben soms maar twee vleugeltjes en één hoofd.
Een hoofd zoals wij.
Elkanders kop eens opzetten helpt.
En laat die vleugeltjes deze warme dagen vooral koelte brengen in plaats van haast, haast en nog eens haast.
(stel je voor dat we een gebeurtenis missen!)
Kom, ik zet jullie vlug terug in de hemel.
Want jullie berichten ons over het werkelijke gebeuren van de anonieme oorlogen, van de onoplosbare conflicten, de grote kloof tussen Noord en Zuid, de verdrukte boeren in centraal Amerika, en het lijstje is nog heel lang.
Maar wil je de geburen aan elkaar de gebeurtenissen laten vertellen, want geloof me, wij weten wel wat er leeft tussen mensen als er vreselijke dingen hebben plaats gevonden.
En bezoek de hel van België, de beerputten van onze staat ook maar eens buiten deze vreselijke dagen als de tijd er traag wegtikt, de verzorging totaal ontbreekt, de ruimtes te klein zijn, de kleren mensonterend, de administratie te groot, en de familie te ver.
Het is niet aan de cherubs om Gods bliksem nog eens een extra duw te geven.
Je machteloosheid bekennen is ook een moedige daad.
De kennis is er zeker, nu de wijsheid nog.
We doen samen ons best.
In de stilte 