Goede vriend Psychy,

Het bleef stil in de leegte.
In de leegte van het huis, van de Teniersplaats waarop het meisje uitkeek.

Er is trouwens iets toevalligs vreemd met dat kijken op het schilderij van de Braekeleer.
De plaats waar ze naar kijkt, zou in november 1944 opnieuw een verschrikkelijke leegte zijn.
Op die plaats sloeg op de middag een vliegende bom in.
Meer dan tweehonderd doden.
Als ik de Meir inloop via de Teniersplaats moet ik aan het meisje denken, aan het mooi Copland-gedicht en aan de foto uit het archief van de Gazet van Antwerpen.

Je denkt altijd dat deze beelden uit het nabije of verre oosten moeten komen, maar kun je je voorstellen dat je de Meir opwandelt en dat je nog net het fluiten van de neerkomende V2 hoort, en dan niets meer.

Verbind je nu dat kijken uit 1878 met de middag van 27 november 1944 en smeed je dit beeld vast aan het beeld van de hedendaagse Tenierplaats, dat fraaie portaal van de net zo fraaie Meir, dan ervaar je een direkt gevoel van historische verbondenheid.

Ik heb dus ook mijn raam opengezet.
Met de hulp van de Russische schilder Valentin Serov. (1865-1911) en de geur van de seringen vermengt zich op dit uur met de indringende geuren van de trossen blauwe regen die zachtjes in een zuchtje wind bewegen.

Ook op het land in het heuvelhuis was de winterse doorzichtigheid beetje bij beetje ingewisseld voor het prille groen.
De lindenbomen langs de straatkant zijn al gepointilleerd met stipjes groen.
De paardenbloemen heersen met hun overduidelijk geel over de ontwaakte weides.

En toen ik thuiskwam kwam er net 40kg boeken aan uit de USA waar ik de erfenis van een ware kunstliefhebber voor een deeltje mocht overnemen.

En bij die boeken vond ik een boek waarin Serov zijn meisje met de perziken de lente compleet maakte.

Maar dat is voor morgen.
Zijn open raam als voorsmaakje.