Beste Psych,

Ik had je gisteren al beloofd je mijn meisje met de perziken te presenteren, maar het levendige hedendaagse model van dat meisje in haar achtjarige staat van genade was hier op bezoek en vroeg de nodige aandacht.
Als grootvaders moeten kiezen tussen de kunst en het kleinkind dan besef je dat de keuze voor het kind de enige ware dienst aan de kunst bewijst.

Bij mijn veertig kilogram boeken uit de USA-erfenis zat een prachtig boek dat werken toont uit de Moskouse Tretyakov Gallerij.
Die Pavel Tretyakov was een welstellend koopman die vanaf 1856 hedendaagse Russische kunst verzamelde en in de jaren negentig zijn collectie aan de stad Moskou schonk.

Op de stofwikkel van dat boek lachte de mooie Vera Mamontova mij toe, en met haar kwamen de prachtige lentedagen het land binnen.

De Mamontova’s hadden een groot buitenhuis net buiten Moskou, Abramtsevo, en al wat een beetje aan kunst deed die dagen verzamelde zich in en om dat huis.
Dochter Vera werd door de tweeëntwintigjarige Valentin SEROV in 1887 geschilderd.
Hij werkte meer dan een maand aan het doek, en als ik je de naam REPIN noem, zijn leermeester overigens dan zie je meer dan één touch die naar hem verwijst.

Valentin Serov zelf was zo’n gelukskind dat je alleen in verhalen zou aantreffen, al bleek dat niet in zijn jongste kindertijd.
Zijn vader Alexander was een bekend componist die echter al in 1871 stierf toen Valentin nauwelijks zes was.

Moeder en kind verhuisden van Sint Petersburg naar Munchen waar het jongetje al tekenles kreeg van K. Kepping.
Als ze in 1874 naar Parijs trekken is de negenjarige Serov een geregelde bezoeker in het atelier van de grote Ilya Repin.
De meester was erg in zijn schik met het jochie en stond toen al verbaasd van zijn technische mogelijkheden en zijn inventiviteit.

Vanuit Parijs gaat het naar het Moskouse landgoed van de Mamontova’ s, Abramtsevo waar alle grote kunstenaars kind aan huis waren.
De jonge schilder verbaasde menig ouder collega met de snelheid waarmee hij de ziel van zijn model begreep en kon uitdrukken.

Op zijn vijftiende komt hij in de academie bij meester Pavel Tchistykov terecht en ontmoet hij zijn vriend voor het leven Vladimir Derviz.

Het meisje met de perziken vestigt al dadelijk zijn reputatie, en een zekere verwantschap met Renoir’s licht en kleurentoetsen is inderdaad merkbaar.

Ik wil je verder niets vertellen over het schilderij zelf.
Je hebt ogen in je hoofd en een ziel waarin de tocht van de schoonheid de overbodige woorden zou wegblazen.

Kijk naar het meisje en kijk dan naar buiten. Er is niets gebeurd tussen 1887 en 2008.