Mijn waarde Antikwarius,

De kortstondigheid van de blauwe regen zoals hij hier verschijnt en hetzelfde deed in mijn tuin, enkele weken geleden, bracht me op het idee om jouw beschouwingen omtrent vergrotingen, verkleiningen en identiteiten aan te vullen met het mooie woord
‘b e s p i e g e l i n g ‘.

Je ziet het achterhuis gespiegeld in het water, de blauwe blaadjes drijven op het spiegelbeeld, en aan de andere kant is de bespiegeling ontmaskerd: er schijnt te staan wat er staat.

Om bij Purple Rain van Prince uit te komen zet je dus vanuit dat spiegelend vlak een eerste stap: je bespiegelt een gefotografeerde werkelijkheid met een associatie: de blauwe regen boven de vijver, de purperen regen uit de muziekwereld.

Luister mee in je hoofd:

I only wanted 2 one time see u laughing
I only wanted 2 see u laughing in the purple rain

 

Dat is een mogelijke werking van de kunst die bespiegelen heet, leren opnieuw associërend denken in plaats van het geijkte logische gedoe waarin oorzaak en gevolg de steunberen zijn.

Het bespiegelen is inderdaad familie van het mediteren.
Je zou kunnen zeggen dat het een soort afgelijnder mediteren is, de stapstenen op het wateroppervlak dat nog niet gerimpeld wordt door een aanleiding of een doelstelling.

Je kunt het ook als een speelse denkvorm uitoefenen.
Neem een beeld dat je aantrekt of afstoot, en vertrek vanuit dat beeld naar mogelijke voor de hand liggende associaties zonder het logische denken toe te laten.

Wij gebruiken het associerende denken vaak tamelijk Jungiaans, maar laat ons het therapeutische en bevrijdende terzijde laten.

Honey I know, I know, I know times are changing
Its time we all reach out 4 something new
That means u 2
U say u want a leader
But u cant seem 2 make up your mind
I think u better close it
And let me guide u 2 the purple rain

 

Wellicht is de vraag wie wie leidt niet belangrijk, en of het deze purperen regen is, of een psychedelische, het maakt allemaal niets uit.
Hoofdzaak is, je leert je eigen ik verlaten door associaties als leidraad te nemen, associaties die je aanspreken, die bijna al spelend diepere speelvelden blootleggen waaruit je later bijvoorbeeld één of twee ideeën haalt die je dan weer bovenaan zet om opnieuw op reis te gaan.

Het is een oude techniek, deze bespiegelingen, maar ze bevrijden ons van denkgewoonten, ze openen vergezichten die we nog niet kennen, en al moet je niet dadelijk ‘bewustzijnsverruiming’ verwachten, je bespiegelingen maken duidelijk dat er buiten jouw denkwereld nog heel wat kan bewegen waaraan jij zo maar mag deelnemen.

Ik eer het logische denken, maar juist daarom moet je soms dat denkgewaad afleggen en onder the purple rain in zingen uitbarsten, al dan niet alleen, om daarna zachtjes in het water te glijden, en zie meneer, mevrouw, boven je drijvend lichaam schitteren de sterren en dat rode planeetje waarop we op zoek zijn naar water, water waarin we de purper rain weerspiegelen.

---