Gepost op door Gmt

DE INVLOED VAN HET KIND OP CHINEZEN DIE SHAKESPEARE SPELEN

Much79P6_small

 

 

Mika’s werk ging tot ver in China waar het spelen van Shakespeare niet zo’n vanzelsprekende zaak was.
Het was Morozov’s werk dat de stugge doctrinaire regels doorbrak:

The Soviet mode of performing and understanding Shakespeare was dominant in China. Works by leading Soviet Shakespeare scholars, such as Morozov and Anikst, appeared in more than one version. Moreover, key texts of Stanislavsky’s system were translated and widely circulated in China; An Actor Prepares was translated in 1956.

One of the most important Soviet works translated into Chinese was Mikhail Mikhailovich Morozov’s (1897-1952) Shashibiya zai Sulian [Shakespeare in the Soviet Union] (Wu Ningkun 1953), as translated from David Magarshack’s English translation (Morozov 1947).
Morozov’s influence in China was visible from the 1950s through the 1980s, during which time Morozov’s influential biography of Shakespeare was translated and widely read by students and scholars (Morozov 1984).

Alexander C.Y. Huang, The Politics of an “Apolitical” Shakespeare: A Soviet-Chinese Joint Venture, 1950-1979 The Pennsylvania State University

 

Of hoe een schilderij je op het spoor brengt van Much ado nothing in het China van Mao.

Gepost op door Gmt

EEN KIND OP DE RAND VAN EEN NIEUWE EEUW

serov59

Zijn ‘nickname’ was ‘Mika’.
En zijn ware naam Mikhail Mikhailovitch Morozov.
Hij leefde van 1897 tot 1952 en dit schattige jochie had een fameuze pianiste als moeder (Margarita Kirillovna Morozova, (geboren Mamontova)) en zijn vader Mikhail Abramovich Morozov was met zijn broer Ivan een verzamelaar van hedendaagse kunst.

Hun collectie werd na de Revolutie door de staat ‘overgenomen’.
Daar zaten werken bij van Degas, Cézanne, Gaugain, Matisse en Picasso en vele andere beroemdheden.
Na de Revolutie kwam de collectie in het museum voor moderne Westerse kunst waarmee al dadelijk een accent van verschil werd gelegd tussen de zogenaamde authentieke Russische kunstenaar en de Westerling, een probleem waar Rusland niet alleen op kunstgebied blijft onder lijden, maar tot aan het Poetin regime op zoek blijft naar de eigen identiteit tussen Oost en West.

Een mooi detail, broer Ivan werd de assistent directeur van het nieuwe museum terwijl het intussen volwassen jongetje Mika zich ontpopte tot een ware Shakespeare specialist en vertaler.

Het jongetje Mika is hier vier jaar, en de nieuwe 20ste eeuw is voor hem net zo’n raadsel als de 21ste voor ons.
We zijn dan in 1901.
De onrust onder arbeiders en intellectuelen is groot, het jaar 1905 zal in hun geheugen nazinderen als een jaar van bloed en verkeken kansen.

Waarschijnlijk zijn al deze gegevens niet zo belangrijk om de schoonheid van Serov’s schilderij te smaken, maar ze helpen wel om dit kind op canvas tot een kind van vlees en bloed te maken.

Je zou kunnen zeggen dat hij ongeduldig op de rand van de stoel zit, zoals hij figuurlijk op de rand van de eeuw is gezeten, maar dat is slechts een gratuite vergelijking.

Je zou het kunnen hebben over de snelheid waarmee de schilder misschien moest werken, want de verkorting in het rechterarmpje klopt niet helemaal met de verhoudingen.

Maar je kunt ook zwijgen en kijken.
En het kind uit 1901 naast het kind zetten dat jij was.
Kijkend naar de man of de vrouw die je nu bent, of was er meer te zien?