Waarde vriend ex-patient,

Terwijl hier een opgezwollen stem Carmen aan ’t vermoorden is, wil ik je terugvoeren naar onze jonge jaren.

Herinner je een kaleidoscoop, (Carmen is gelukkig door een mooi trio vervangen), dat eenvoudige voorwerp dat met één handomdraai van het ene beeld naar het andere tuimelde terwijl de inhoud, enkele gekleurde steentjes, steeds dezelfden bleven.

Er zit zelfs een wiskundige kant aan vast als je bepaalde vormen onder ‘de fractalen’ kunt klasseren, maar ik wil het hebben over die ene handbeweging en steeds dezelfde kraaltjes.
Als ik dat soort denken toepas op je bedenkingen bij de foto’ s van Wei’ s werk en andere fotografen, dan kom je met die dezelfde eenvoudige handgreep weer bij totaal andere oplossingen uit, het flexibele denken ter ere.

De foto als monumentje, als schrijntje waarin je die schoonheid van de 1/60 seconde als een genezende zalf kunt uitmasseren in de verstijfde denkwijzen die we ter eigen veiligheid (denken we) bij het verloop der jaren wel eens durven aannemen.

Een andere functie is het aanvullen van je eigen (beperkt) geheugen.
Foto’s uit je kindertijd vullen je herinneringen aan, zelfs daar waar je zelf nog onbewust was en je nu als besnord mens nog moeilijk het gestoei op de schapenvacht voor de geest kunt halen.

Als jullie samen foto’s kijken, een geliefde bezigheid van de achtjarige kleine mus, hebben we het over de totaal onbekende tijden waarin haar grootouders nog klein waren en er duidelijk ook weer anderen de rol van grootouders vervulden.
Het historisch besef vindt een dankbare weg via dit ‘lichtprentjes’ kijken, en ik begrijp de dichter Gezelle goed als hij het heeft over zijn moeder waarvan helaas geen lichtdrukmaal is achtergebleven.

Ik wil je dus graag meenemen naar de mooie tentoonstelling in de Metropolitan, ‘Framing a century’ waarin tussen 1840 en 1940 grote fotografen hun kijk op de wereld hebben nagelaten

Dit maar in het besef waarop later weer anderen zullen kijken naar het beeld van de mooie jongen uit de 19de eeuw, bekeken door een jongen uit het begin van de 21ste eeuw.
En met één handomdraai zal de kijker de kaleidoscoop deze lang voorbije jongen vergelijken met zijn kindertijd.

Tot weldra.