Waarde Theodore,

Deze momenten van fixatie -alsof de tijd stilstaat- zijn gelukkig onderhevig aan dezelfde wetten van de leukere gebeurtenissen: de tijd gaat voorbij. Ons ervaren van tijd bepaalt inderdaad de subjectieve snelheid, want een seconde blijft een seconde, maar ik kan me voorstellen dat de armen van de geliefde de tijd anders laten verlopen dan de boeien in een tochtige gevangenis.

Zo zijn er naast geldvervalsers, ook tijdsvervalsers: de herinnering is een slechte moeder van het arme kindje dat waarheid heet.
Waarschijnlijk heeft de schilder dit veld zelf waargenomen, is hij met zijn schildersezel ter plekke gaan werken, maar het moment van lichtinval en het trage drogen van de verf, maken het onmogelijk om een werkelijkheid te vatten. We zouden het kunnen met een 1/500ste sluiting van een fototoestel, maar we missen dan de 499 andere duizendsten, of we konden zelfs dit vijfhonderdste nog in kleinere onderdelen indelen.

Wij vervalsen de tijd. Als we ons verhaal vaak genoeg vertellen, leggen we het vast in onze zelfwaan: zo was het, terwijl de werkelijkheid heel anders plaats vond. We vergelijken onze ervaring met de ervaring van anderen en passen onze werkelijkheid vaak aan hun gegevens aan, want dat komt ons beter uit, daarmee scoren we terwijl ons verhaaltje misschien niet meer dan een anekdote was.

De ongrijpbaarheid van de tijd zorgt voor de meest grove leugens bij gebrek aan zelf-analyse. In een onbewaakt ogenblik zullen we moeten toegeven dat het gebeuren toch anders plaats vond, dat we de tijd handig hebben aangepast, en dan is er nog slechts één stapje: het durven toegeven en op zoek gaan naar de waarheid ook al is die dan niet zo fraai of succesvol.

Wij, de tijdsvervalsers, hebben de waarheid in pacht, en de zon gaat nooit onder boven het papaverveld.

Uw dienstwillige Psychiater, G. Dumortier