Goede Psych,

Terwijl Schubert in de nachtegaal zijn depressies in klanken omzet, stuur ik jou het mooie zelfportret van William Hogharth.
Hij kijkt ons aan in gezelschap van zijn lievelingshond.
Zou hij de mensen niet meer vertrouwen en heeft hij zich daarom met zijn trouwste vriend geportretteerd?
Of herkende hij het hondse in zichzelf, steeds op zoek naar een baasje, een kudde-leider?

Een palet, boeken en een hond.
Een verre voorloper van His Masters Voice.

De nacht brengt me naar Italië, naar het Cavalieri Hilton in Rome waar ik ooit een prachtige Giuseppe Zais-schilderij zag: droomlandschappen en ruïnes, een mooi evenwicht voor het hondse in ons allen. (in feite vind je er vier schilderijen van deze meester!)
Bij wijze van voorbeeld een landschap met rivier en brug c 1740 van deze schilder, nu in de Gallerie dell’ Accademia in Venetië te bezichtigen. De kunstenaar stierf in complete armoede in Treviso (1784).

Uw Theodore Silverstein

---

(klik op onderschrift om te vergroten)