Voor ik van Tiepolo (voorlopig) afscheid neem, reis ik langs Würzburg, ga ik kijken naar zijn kleuren en bewegingen ook al duurt de restauratie nog tot 2006. Hieronder al een glimp van het resultaat in 2017.(zo snel gaat de tijd!)
Het is niet de eerste keer trouwens dat dit grootste fresco ter wereld onder handen wordt genomen. In de 19de eeuw werd er al een luchtkoker langs gebouwd, en verschillende keren werden vlekken van insijpelend vocht gemaskeerd door ze te overkleuren.
In maart 1945, na een hevig bombardement, brandden de daken en stond de residentie maanden dakloos zodat regen en wind vrij spel hadden. Schimmel en verzouting waren nadien, nadat er een stalen gebinte onder het nieuwe dak was geplaatst, de voornaamste problemen.
Het vroeg dus heel wat voorstudie en veel geld (voorlopig 5,9 miljoen euro) om dit werk aan te vatten.
Ik laat jullie helemaal boven nog één beeld na: Tiepolo, zoals hij zichzelf heeft afgebeeld, net zoals hij schitterende portretten maakte van Neumann, de architect en van Bossi de meester-vergulder die niet ongenoemd mag blijven.
Alleen al dit portret bewijst dat hij niet alleen een geniaal inzicht had in perspectief, beweging en het bespelen van ruimte, maar dat hij een mens van vlees en bloed was, een kunstenaar, ambachtsman en …vader.
Ik hoor hun stemmen in de winter van 1750 toen ze in Würzburg aankwamen. Fakkellicht in de koude zalen. De wereld nog in zijn hoofd. Het trappenhuis alleen al biedt hen 677 vierkante meter leegte.
Ik heb honger papa, zegt Lorenzo.
beide bijgevoegd in 2018