Hij was de zoon van een glasschilder, Hendrick Goltzius, en ik heb jullie vroeger al zijn aap aan een ketting en de dochters van Lot doorgestuurd.
Nog mooier dan zijn Peterburgse prent vind ik zijn zelfde thema in het Museum of Art in Philadelphia.
Het werk krijgt de naam “without Ceres and Bacchus, Venus would freeze”, of bij de liefde hoort een hapje en een drankje, of nog beter: zonder aardse genoegens is Venus eerder een koude madam.

Deze prachtige tekening is echter op canvas aangebracht, al noemde Goltzius haar een “penwerk”.
Zijn pennenlijnen suggereren inderdaad een gravure, een vak waarin hij schitterde tot hij last kreeg van die verlammingen aan zijn rechterhand.

Venus ligt hier in volle glorie, omringd door een oudere sater die op Hugo Matthijssen lijkt en een jonger prachtig exemplaar die met liefdevolle ogen naar de mooie Venus kijkt.
Hun handen zijn met druiven en en fruit gevuld, en symboliseren Ceres (godin van de landbouw) en Bacchus.(god van de wijn).

De al net zo mooie Cupido verlicht het tafereel met zijn toorts en houdt zijn boog achter zijn rug verborgen terwijl hij ons guitig aankijkt.

De ondergrond op het canvas is ingevuld met grijsblauwe olie die het nachtelijke effect oproept.
Heel mooi en zeldzaam zijn toevoegingen van vleestonen met borstel en olie zodat hun rode oranje en gele tonen zich vanuit de toorts naar de aanwezigen verspreiden. Die tonen zijn ook in olie aangebracht.

Het wordt dus moeilijk om dit werk te klasseren.
Is het een schilderij, een tekening?
Het is een ode aan de liefde die niet zonder Ceres en Bacchus kan.
Venus kijkt de jongen aan en de kleine Cupido verbindt hen allen met de buitenstaanders. Wij, de kijkers.
Als je terugkijkt, hoor je bij hen.
Ik draai de mooie filmmuziek uit de gelijknamige prent “Philadelphia”.

Het tekort aan menselijke trekjes bevriest de liefde, ondanks het menselijk tekort.