De omgekeerde wereld, ik geef het toe.
Eerst de reactie dan pas de actie.

Hierbij dus een foto van Gursky.
Grote afstand, (en afstandelijkheid) gebruik van montagetechnieken en diverse media, vertrekkende vanuit een groot negatief van een platencamera.

In het multimediale tijdperk wennen we ons aan het gebruik van diverse gemengde media.
Zoals je vroeger kon schaatsen tussen tekening, schilderij, ets of een een soort mengeling daarvan, zijn nu de mogelijkheden van het palet vrijwel oneindig.

Je kunt je fotografische indrukken op diverse dragers afdrukken (één van de werken van Gursky is op plexiglas afgedrukt), of je kunt door gebruikt te maken van digitale trukendozen vervorming en verkleuringen inbrengen a volonté.

En zoals bij alle nieuwe media ligt het spook van het “effect” op de loer.
Effecten trekken ons aan, maken de spektakelwaarde zichtbaar maar verbergen of verhullen het “affect”.
Evenwichtsoefeningen tussen affect en effect zijn zo oud als de grotschilderingen en zullen ook in de toekomst telkens weer moeten gemaakt worden.

Hier zie je alleen de hokjes.
Je kunt hierover in allerlei dure woorden beginnen te lullen en te pseudo-filosoferen, of je kunt het beeld over je heen laten komen en de gedachten en gevoelsassociaties de vrije loop laten gaan.
Hier is het prentje gevangen in het kader van een computerscherm, in feite zijn Gursky’s foto’s meestal wandgroot zodat de vermenigvuldiging van een thema tot in het absurde nog beter overkomt.

Kleur en vormelijkheid van het beeld worden alleen door zichzelf benadrukt.
Er is geen dadelijke zichtbare ingreep in het beeld noch wordt er gegoocheld met effecten.
De hokjes.
Uiteraard is er in het atelier nog heel wat werk gebeurd, worden banale spiegelingen met opzet vermeden en zit de finesse juist in het feit dat dergelijke arbeid door de natuurlijkheid van beeld onzichtbaar is gemaakt.

Vanuit zijn appartement in Düsseldorf kan Gursky over de halve stad kijken.
Die verfrissende hoge standpunten reduceren de menselijke aanwezigheid tot mierennest of bijenkorf zonder daarom een waardeoordeel te moeten uitspreken, of een interpretatie op te leggen.

Je zou kinderen naast het leren schrijven, lezen en rekenen niet alleen tekenstiften in de hand moeten geven, maar ze zo vlug mogelijk vertrouwd kunnen maken met fotografie en film als expressiemateriaal.
Ik denk dat dergelijke “schrijfoefeningen” tot een nieuwe beeldcultuur kunnen leiden want romans en verhalen kregen pas hun ware gestalte toen steeds meer mensen de mogelijkheid hadden om ze te lezen.
Het einde van dit beeld-analfabetisme is echter nog lang niet in zicht.
Iets wat elke avond op wat Komrij “de treurbuis” noemt, bewezen wordt.

---