Dat binnenbrengen van “moraal” is altijd ten zeerste samengegaan met een overvloedige dosis sentiment.
Als je naar dit beroemde werk de “gebroken kruik” kijkt, dan liggen allerlei interpretaties voor de hand, maar je kunt een bonbonnière -touch niet ontkennen.
Volgens de codes van die tijd ging de gebroken kruik door als uitbeelding van “het verlies van de maagdelijkheid”, en dat ze ze kwijt is daarvoor moet die ene ontblote borst dan ook borg staan.

Al tijdens Greuze’ s leven werden talrijke gravures en litho’s gemaakt van zijn schilderijen.
Niet zozeer vanwege hun hoog gehalte aan burgerlijke deugd, maar zeker omdat ze telkens weer dat erotische verzoenden met een diepe zucht naar (zelf)medelijden.
Ook nu doen wenende zigeunertjes en betraande schoorsteenvegertjes het nog altijd goed in de kitch-industrie.
Je kunt daar lacherig over doen, maar het grote succes ervan duidt op een zekere nood aan “algemeen verdriet” of “collectief medelijden”.
Als je zou nagaan waar dan de oorzaak van dat verdriet ligt, dan kom je niet bij het meelevende maar bij de eigen nood uit, vermoed ik.
iedereen van ons voelt zich wel eens zo’n verlaten zigeunerkind, of een achtergelaten assepoestertje.
Verdriet is in kern zeer egoïstisch.
Wij wenen niet om degene die wij missen maar om ons eigen gemis.
Dat is een burgerlijke kentrek die Greuze zeker duidelijk maakte in zijn taferelen van meisjes die om een gestorven kanarie wenen, of kinderhoofdjes vol tranen die om hun mama smeken.

Of de gebroken kruik ook met zijn eigen huwelijksleven had te maken is een open vraag. Maar zijn Babuti maakte hem het leven tot een hel, aangevuld met zijn eigen arrogantie zodat Diderot moest toegeven:

“’C’est un excellent artiste, mais une bien mauvaise tête’.”

Vanuit Père Lachaise ga ik even langs het Louvre om het mooie meisje te begroeten.