Je zou de film zelf moeten bekijken, waarde vriend.
Dan kan ik je meteen mijn “kritiek” meegeven op je hoopvolle beelden.

In de film zie we de kwetsbaarheid van een generatie kinderen tussen 9-14 jaar in het hedendaagse Rusland en het buurland Tjetjenië.

De drie kamers van de melancholie zijn drie groepen van deze jongeren.
Er is een groep kinderen die zich heeft ingeschreven in de militaire academie van Kronstadt (nabij Petersburg), een vrouw die zich bekommert om kinderen in de ruïnes van Grozny, en een groep jongeren op de grens tussen Rusland en Tjetjenië.
De film speelt zich af tijdens het laatste conflict in Tjetjenië.
Een mooie synthese vanuit Arte:

“On ne peut plus proche de l’actualité qui, en Russie, fait état de l’implication dramatique de la jeunesse dans le conflit armée qui s’éternise en Tchétchénie, comme une malédiction sans fin, pour se propager dans les grandes villes russes sous la forme d’attentats sanglants, « The 3 Rooms of Melancholia » stigmatise l’éternelle relation de la culture slave à la tristesse et la souffrance.

Les institutions, qu’il s’agisse des écoles militaires russes, où s’enrôlent les enfants des rues, ou de la religion musulmane, à laquelle se convertissent les jeunes tchétchènes désireux de prendre leur revanche sur les envahisseurs russes, sont vues par la réalisatrice à la fois comme des sauf-conduits et comme des organismes d’aliénation de la jeunesse. Pour l’enfant russe, l’armée est l’occasion de posséder sa première paire de bottes et d’intégrer une famille et de vraies valeurs, alors qu’auparavant, il n’avait connu que la brutalité alcoolique des adultes. C’est cette même institution qui lui figure le tchétchène comme l’ennemi principal, par la diffusion de vidéos, et qui, plus tard, lui fera peut-être rencontrer un garçon de son âge, à Groznyï, le fusil à la main. (Julien Welter)

Het eerste paar leren laarzen, de gelegenheid om een thuis te vinden, en met die achtergrond opgepept te worden tot een bestrijder van de Tjetjeense “terroristen”, die op hun beurt door islamitische fundamentalisten Rusland als de grote vijand beschouwen.

Dan staan er twee jongens tegenover elkaar: dezelfde leeftijd, geweer in de hand.
Je zou van minder melancholisch worden.

Want hoe mooi je utopie ook klinkt, hoe duidelijk ook je overleg en onderhandelen verkiest boven de vernietiging, het “apparaat” doet zijn werk, de nieuwe laarzen en de trouw aan het vaderland moeten terugbetaald worden met wederzijds fanatisme.

Tenslotte gaat het om erkenning van de drang om bij een groep te horen, om niet meer alleen te moeten zijn, en voor die begrijpelijke herkenbare drang wordt de ideologie erbij genomen, is er geen terugweg mogelijk.
Wij voltrekken elkaars drama.

Denk vooral niet dat dit allemaal ver van huis is.
Onze ingewortelde ideologieën mogen dan niet meer zo fanatiek lijken, in kern steunen ze op voorouders, tradities, waarden(??) en morele stelsels die vaak niets anders dan een goed opgebouwde camouflage van onze diepe angsten zijn: alleen te komen staan.

Jouw mooi systeem van mededogen staat iets te los van die werkelijkheid tenzij we de analyse ook daarop zouden betrekken, en wie zal dan de eerste zijn om zijn wapen te laten zakken?