Mijn waarde vriend,

Het geklutste ei hierbij is van James Hollingworth van wie jij de stoel bij ‘de psychiater’ hebt gepubliceerd, en…een vriend van Jeff Cohen, of hoe wij zelfs in de keuze van beelden elkaar ontmoeten.

Ik vond het een erg mooi beeld omdat het één van de volmaaktste vormen in de natuur, het ei, als onderwerp heeft.
Hij toont het hier zoals het ons het meest bekend is, namelijk geklutst, in preparatie voor de consumptie.
Ik las vandaag in één van jullie kranten dat zelfs scharreleieren van de huiskip nu al verdacht zijn wegens teveel aan dioxines, en het bericht raakte de kern die ik je wilde duidelijk maken: hoe het detail het drama voor het totaal wel eens onzichtbaar (of lees dragelijk) maakt.

Als het legsel van de kip al in gevaar komt door haar ijverig pikken in de vervuilde grond, wat dan te denken van onze menselijke bewegingen op de aardkorst?

Net zoals de middeleeuwse miniaturen juist door hun detail de grootsheid van het onderwerp trachtten duidelijk te maken, de glorie van het goddelijke, zo zou je ook het detail, de uitvergroting of verkleining als camouflage voor een schrikwekkende werkelijkheid laten dienen.

Het overaccentueren van Dutroux en Fourniret-processen is ook zo’n voorbeeld.
De zedenles als voer voor de geilaards.

De omspannende werkelijkheid is inderdaad vaak verpletterend, niet door de afschrikwekkende gebeurtenissen die uitvoerig beschreven worden, maar wel door de banaliteit van het kwade.
Een erkenning daarvan zou ons immers ook in een kwalijk daglicht kunnen zetten, onze ‘zuivere’ ego’s zijn immers pas proper door ze te bedekken met het overzwarte van zeldzame gruweldaden.

Voor mij, als zogenaamde specialist van geklutste ego’s wou ik je wijzen op de over-beklemtoning van dit ego, en in onze kunst, en in de pogingen om het leven op de planeet in 2008 doenbaar te maken.

Hoe belangrijker wij dat ego maken, hoe kwetsbaarder het ook wordt en hoe depressies en andere fraaie overvallers ruimte krijgen.
De schrik al om het ei van onszelf te klutsen roept neuroses wakker van mensen die nog steeds in de paasklokken geloven, voor wie ieder ei van chocolade is en uit Rome afkomstig.

Het ei komt uit een kippenkont en ons godendom beperkt zich ook tot goden met een aars.
Dat is niet schrikwekkend, maar het is best om het te beseffen en daarnaar met elkaar te leven.