Beste ego-dokter,

Een andere manier waarop we onze onmacht-in-het-bestaan uiten is het in-hokjes-denken.
Ik gebruik ten onrechte één van de mooie werken van de Amerikaanse Catherine Mackey met haar visie op ‘Pier 62 in New York’.

Ik probeer daarmee aan te sluiten bij de tegeltjes van Jeff Cohen, de drang van ons allen om te verzamelen, te rangschikken, te catalogiseren.
De ware waanzin van het dagelijks leven kun je met godsdienst of athëistische ethiek (ook een soort religie) tegemoet komen, met het aangespen van een soort ‘karakterharnas’ om een Amerikaanse filosoof te parafraseren, maar eens dat harnas weer is los gemaakt, wordt het zelfbeeld er bepaald niet vrolijker om.
De wereld is immers ingewikkeld, complex, en ik besef dat kleine kinderen met die complexiteit moeite hebben, een doolhof die ons ook als volwassenen parten blijft spelen.

Eén van de noodremmen is het verdelen in hokjes.
Vanuit de atavistische Zarathoustra-hokken goed en kwaad blijft er een resem onderverdelingen mogelijk in een belachelijke poging om de wereld te beheersen: blank en zwart, homo, hetero, werkend en werkeloos, gelovig en ongelovig, je zou kilometers papier met mogelijke opschriften voor elk hokje kunnen vullen.

De banaliteit houdt van hokken, net zoals de commerce.
Doelgroepen heet dat dan, en met die doelgroepen hebben marketeers hun greep (denken ze) op de wereld.
Een cynische manier om duidelijk te maken dat we inderdaad niets persoonlijks meer bezitten tenzij het hokje waarin we ons dan in praatgroepen tegen elkaar aan kunnen schurken.