Beste Zieldoorvorser,

Je weet dat ik van brieven hou.
Mocht ik een vermogend mens zijn, dan kocht ik verzamelingen brieven van grote geesten.
Brieven hebben de mooie hebbelijkheid dat ze nog geschreven zijn, vaak herschreven, en dat ze enige tijd nodig hadden om de bestemmeling te bereiken, en weer enige tijd ging voorbij eer een antwoord bij de afzender terecht kwam.

Kijk, hier je heb zo’n fragment van een brief die Charles Darwin naar zijn neef schreef in zijn pas gekocht huis ‘Down near Bromley/Kent en dat op vrijdag 9 december 1842.

‘It is very hard that I should never have, as Erasmus says I never have been, abroad. We like our new purchase of this place very well: it is not perfection, but there will always be drawbacks about every place.
It is very retired, indeed I do not think I ever walked in so retired a country, hardly excepting those great grass fields on the road to Whittlesea meer, from the Inn, in which we slept one famous night.— our house lies high on the chalk—is good, largish & was cheap.— there is one fine view, but the country is rather dreary & what is worse very slippery from the thin bed of clay, which every where overlies the chalk.—

Our removal has answered very well; our two little souls are better & happier —which likewise applies to me & to my good old wife.— I wonder when will you come & see us— if ever you are in town & can possibly spare a few days I charge you to let us know & you can be here in about 2 hours from London Bridge.—

Dat kleine fragmentje waarin hij het over de omgeving van het nieuwe huis heeft verbergt tevens de pijn van een gebeurtenis die in oktober van dat jaar had plaats gevonden.
Hun derde kind, Mary Eleanor Darwin was op 16 oktober enkele weken na haar geboorte gestorven.

En dat hij Erasmus citeert in deze brief was ook niet zo toevallig want hun oudste zoon werd eind 1839 geboren en kreeg de naam William Erasmus mee (terwijl zijn ouders hem steeds Doddy of Willy noemden)

De Darwins (Charles en Emma) zouden tien kinderen krijgen waarvan zeven de volwassen leeftijd bereikten.
Het laatste kind kreeg Emma in 1856 toen ze…48 was. Dat kind, Charles Waring, leefde slechts twee jaar en stierf in 1858 aan roodvonk.

Ik heb met opzet zijn werkruimte afgedrukt, maar die bovenaan is een copie, en die vind je momenteel in The New York Botanical Garden, waar een tentoonstelling is opgebouwd met de mooie naam ‘Darwin’s Garden: An evolutionary Adventure’.

Die tuin in Kent was zijn voornaamste inspiratie- en observatieplaats.
Daar bestudeerde hij sleutelbloemen :

‘ While all the flowers had both male and female parts — anthers and pistils — in some the anthers were prominent and in others the pistils were longer. So he experimented in his home laboratory and greenhouses, cross-pollinating some plants with their anatomical opposites. The results were striking.

“He determined that if they cross-pollinate, they produce more seed and more vigorous seedlings,” said Margaret Falk, a horticulturalist and associate vice president at the New York Botanical Garden. The variation is evolution’s way of increasing cross-pollination.’

Met eenvoudige kijkers en een primitieve microscoop als materiaal was die grote huistuin de bron voor zijn voornaamste werk.Zo bestudeerde hij ook de beweging die planten maakten, en het was een van zijn zonen (je hebt niet voor niets zoveel kinderen loslopen) -ik denk dat het Leonard was (bleef heel zijn leven in de fotografie geïnteresseerd) – die foto’s van het experiment maakte.

 

Tussen salon en Emma’s piano gekneld wil ik je gewoon wijzen op de misprezen uitdrukking ‘huis-en tuinliteratuur’.
Hier, in dit huis, temidden van de kinderdrukte, en in de grote tuin leefden mensen intens met elkaar en ontstonden de meest merkwaardige wetenschappelijke ideeën die voor altijd de wereld zouden veranderen.

Of hoe je vanuit een brief thuis mag komen in een huis.
Ik heb het zelf nog niet bezocht, maar toen ik de brieven las, voelde ik me er thuis.

Volgend jaar, 2009, is het Darwin jaar.
Ik hoop dat temidden van al het gedoe rondom evolutie en goddelijk design, men zijn huis en kinderen niet vergeet.

Het was een huis en een tuin die de wereld veranderden en ons als ‘species’ lieten thuiskomen.

---