Allergoede zielentrooster,

Het lijkt wel of wij soms elkaars rol overnemen, jij de beeldexpert en ik word even psychiater.
Wellicht is dat het juiste gevoel als mensen inniger dan gewoonlijk met elkaar omgaan, zij het dan via brieven en bijhorende prenten.

Ik ben er mij van bewust dat ik vaak ook de kant kies van de beoordelaar, van de ver-oordeler.
Het is de oude moralist die in ons allen woont en die nog steeds vanuit de eigen navel zijn (virtuele) hokjes in elkaar knutselt.

Daarom de werken van Lenkiewicz uit mijn beeldbank om de jouwe aan te vullen, en je standpunt meer met het mijne te verzoenen.

Hier zie je de schilder als Sint Antonius.
Hij wil de kleuren van de wereld horen, de geruchten die in veelvoud op ons afstormen.
Aan de andere kant zijn niet zo leuke kijk op ‘de oude dag’, net zoals de twee familieportretten ook wel een beetje elkaars tegengestelde zijn.

Ik geef grif toe dat het toneel waarop wij even ons rolletje vervullen niet altijd schittert, maar vanuit het banale en pijnlijke decor zijn er lichtinvallen, momenten waardoor dit banale dragelijk wordt, zijn vitaliteit terugkrijgt om je persoonlijke touch mee te mogen geven aan de algehele beweging (beter nog “stroming”) die leven heet.

Je kunt vanuit beide ideeën, het banale en het persoonlijke filosofische stellingen en kunstkringen stichten, maar er moeten mogelijkheden zijn om deze werelden te verzoenen, om ze in de mix te laten waarin ze zich voordoen, en ze waarschijnlijk ook meer als mix waar te nemen.

Hun paradox is tegelijkertijd het bestaansrecht van de partij van wie zij het tegengestelde zijn.
Ik weet dat ons westers denken niet zo vlug in paradoxen denkt, wel in tegenstellingen, in wit-zwart of goed-slecht, maar als we erin slagen om via de kunst de aandacht op de mix te trekken en die voortdurend te onderzoeken zodat lhet leven op deze aardkloot humaner zou worden zonder daarom de grote ego’s en bevlogen geesten te moeten bovenhalen, maar ook niet op de cynische zwartgalligheid de enige hoop moeten stellen.

Daarom deze prenten, en ik denk dat Robert die mix heel goed heeft aangevoeld zonder zijn bevlogenheid te moeten opgeven of zonder onder te gaan in het kleurloze van de banaliteit.

Leefden we in de 19de eeuw, dan zouden we ‘de mix’stichten.
Jij mag voorzitter zijn en ik ben de leden.

Je antikwaar