Naast ééneiïge en twee-eiïge tweelingen bestaan er vast ‘spirituele’ tweelingen en dat in alle betekenissen van het woord waarin het begrip ‘spiritus’, geest, de bovenhand haalt.
Al was er een kloofje van zo’n twee jaar tussen mijn beide grootooms Aron en Yakov, zij toonden zich aan de woelige wereld als waren zij tegelijkertijd op aarde verschenen.
Dat kloofje werd alleen duidelijk in een miniem lengteverschil dat naarmate zij ouder werden door allerlei fijnzinnigheden werd geminimaliseerd.
Droeg Aron platte petten dan waren die van Yakov ietsje verhoogd, en de dikkere zolen onder Yakovs laarzen vielen niemand op maar bracht hen dichterbij een vanzelfsprekende uniformiteit.
Waren zij als jongetjes nog duidelijk groot en kleiner, door het subtiele ingrijpen van Aron (hij voerde zijn vlees en meelwaren aan zijn jonger broertje!) naderden zij naarmate de jaren vorderden een zekere gelijke lengte.
Het feit dat een innerlijke gelijkmatigheid hen daartoe dreef, maakte duidelijk dat ook hun ideeën en opvattingen op elkaar leken en zeker elkaar aanvulden waar dat nodig bleek.
Wellicht heeft de wetenschap intussen een klare kijk op dit synchrone leven maar het feit dat ze vaak tegelijkertijd dezelfde zinnen zegden waarin de oudste een reine terts onder de toon van de jongste bleef en er een harmonisch samenklinken ontstond, liet menigeen vermoeden dat zij of gewiekste bedriegers of een soort wonderkinderen waren.
Door dit samenklinken waarmee ze vaak een discussie openden of besloten, werd het klaar dat hun gedachtenwereld een zekere onzichtbare verbinding moest hebben, een idee dat menigeen kruisen deed slaan als waren de broers met het kwade oog besmet en zou hun synchroniteit een emanentie van het boze zijn.
Je ziet ze hier als centrum van het viertal geflankeerd door goede vrienden, leunend op hun fietsen.
Het waren vooral deze voor mij onbekende vrienden die zelfs bij het fietsen de bijna griezelige identieke traptechniek van de broers waarnamen en daaraan een werkelijk ‘spirituele’ betekenis toekenden.
Hing de gelijkheid der mensen niet in de revolutionaire lucht?
Waren de broers geen voorboden van een nieuwe tijd? Door Slavische besmetting werden deze goddelijke boodschappers zowat overal waargenomen waar de menselijke geest tekort schoot.
Zo probeerden ook de vrienden dezelfde synchroniciteit aan te kweken, eerst in het fietsen wat tot vrij ongelukkige treffers leidde (wie te veel naar zijn voeten kijkt, vergeet de wereld om zich heen!) en zelfs het synchrone spreken kreeg navolging wat bij beide broers zo lachwekkend overkwam dat zij met zijn vieren in de plaatselijke beek terechtkwamen en op weg naar de stad een gemeenschappelijk kwalijk geurspoor verspreidden.
Het synchrone in deze wereld staat in schril contrast met de gelijkheid die al in de tijden van de Verlichting als hoogste goed werd beschouwd.
In de genensoep van deze planeet is het streven naar variëteit net zo groot als het streven der heersers om onderdanen in alles gelijk te maken met het platte beeld dat het woord ‘onderdaan’ verraad.
Een godsdienst kan nog poneren dat hij de zondige ziel in het verlossende Licht wil laten opgaan, maar als zelfs God mens werd is ook hier het gevaar van de synchroniciteit bijzonder aanwezig: gelijk worden aan de hemelse Vader is in mijn en hun ogen een brug te ver als een beetje synchroniciteit onder de mensen al bloed, zweet en tranen kost.
De broers weken net op tijd uit naar het land van de toekomst, Amerika, nog voor vadertje Lenin onder de rokken van moedertje Rusland tevoorschijn kwam.
Ze kregen daar al vlug een rol in een wat scabreuze show ‘Schatteneiland’.
Hun synchrone act echter stak kop en schouders boven de flauwe grappen en bloterige dansen uit zodat ze na enkele maanden hun eigen show voor goed geld aan een fideel artiestenbureau konden verkopen.
Met die show, ‘Only You’ kwamen ze in Chicago de zusjes ‘De Haven’ tegen, een vreemde naam maar beeldschone vrouwen.
En kijk maar eens naar de foto.
Het bespaart mij zelf het vervolg te vertellen.
Gebruik je fantasie in het synchrone der zielen en lijven, een fantasie die in ons allen rijkelijk aanwezig is.
In verhalen en zelfs in de werkelijkheden komen zonderlingen en zwervende zielen elkaar wel eens tegen.
Synchrone zielen zijn zeldzaam.
Meestal gaat hem om enige gelijkenis als wij een partner kiezen, en zeker zijn verschillen best te smaken, maar de eenzaamheid van de synchrone ziel, het samenvallen tot in de kleinste fractale uithoeken is een mystieke ervaring die vleselijk kan ervaren worden en waarover ik later in mijn familieboek zeker zal schrijven als ik bij Aron en Yakov uitkom.
Vergis je niet, het is immers geen spiegel waarover zij het hebben.
De spiegelaar heeft bij het spiegelbeeld nog het verschil dat links rechts is en vice versa, maar in de synchroniciteit zit er een verschrikkelijk geheim dat zelfs de machtige wiskunde maar kan benaderen zonder de intensiteit ten volle te ervaren.
Want of het samengaan van deze ‘synchronen’ in een asynchrone wereld een gelukkig toeval was dan wel een ferme toer van het noodlot zal later in mijn boek moeten duidelijk worden.
Met graagte zet ik recht dat een versie van ‘Didone’ waarover ik het gisteren had hier te lande al te zien was in het Kaaitheater in 2007, ere wie ere toekomt.
Dankjewel lieve vriendin.
In de stilte 