Er is ook nog na al het gedruis van filosofische beschouwingen, de achtertuin.
Chris Baker, USA, blijft in zijn werk inderdaad dichtbij huis, het huis.

In mijn laat bericht wandel ik met hem in die tuin en we filosoferen over het gevoel je tuin te verliezen.
Een tuin sterft als zijn bewerker weggaat.

Al dertig jaar geeft hij schilder- tekenles aan mensen van alle leeftijden, van kleuters tot hogeschoolstudenten.

New Yorker van afkomst heeft hij het pastorale lief.

‘A tolerance for accidents and uncertainty is at the soul of my painting. Figures traveling through familiar spaces are my motivation. I plan only to begin a piece, never really able to predict the end, and attempt to deal artistically with simple life lessons of life.’

Werkelijkheidsondericht?

Helemaal niet, want al zijn zijn voornamelijk gouaches snapshots, ze vertellen de eenvoudige levenslessen zonder enige pretentie, ondersteund door zijn liefde voor het licht.

Zonsondergangen, hoe romantisch ook, ze zijn een bijzondere verzameling van kleuren en tinten die je ter plekke moet schilderen.

Hier staat hij dus met zijn werktafel op het strand terwijl de maan is opgekomen.

Dichtbij de werkelijkheid en toch oog hebben voor het onverwachte.
Je laten leiden door het schilderij, en verrast zijn als je dwaasheid beloond wordt, of je teleurstellingen verbijten in een volgende poging.

Het schuurtje in de tuin.
Het houdt ook tijdens de wintermaanden de herinneringen vast aan lange avonden, en het tuingerei slaapt er tot lichtere tijden.

Zo’n tuinhuisje doet me altijd aan de Eftelling denken waar kleine kinderen gek zijn op de kijkhuisjes in het sprookjesbos, want ze geven in hun miniatuuruitgave de indruk dat ze een utopisch leven aankunnen, een plaats waar het sprookje steeds mooi eindigt.

Ik denk dat we te weinig in onze tuin zitten.
Tuinen dienen meestal om er weken en maanden in te werken, maar genieten van de tuin ontbreekt wel eens.

De achtertuin.
Hij moet de eer niet redden, geen welkom zijn naar de straatkant.
Hij is de achtertuin.
Je moet het koele huis door en als dat achter je ligt, en je misschien door het drogend wasgoed bent gewurmd, ligt daar de achtertuin, en in mijn geheugen is hij een wildernis met achteraan de bijenkasten en de hagen die in juni hun zware geuren terug naar het huis sturen.

Ik ben er graag alleen om niets te doen en niets te zijn.
Geen stille marsjsen, geen bekerfinale of gelovigen die de paus verwelkomen.
Collectiviteit groeit hier niet.
Verwilderde gedachten, je moet ze koesteren.
A tolerance for accidents.