Geplet door de publiciteit die skynet rond zijn blogs bouwt,
-wij zijn het lokaas-
voel ik mij bewegingsloos

ook nog de halve finale van het zgn. songfestival in de oren-
u begint mij te begrijpen.

de glimlach van de politici in de brievenbus,
ja, mijn armen zijn versteend

tentoongesteld
wederwoord in de wind

blok aan het been
luis in de pels
bespraakt en veel besproken

zelfs geen gil meer
mijn longen zijn geplet

men heeft mij dus in de tuin gezet
en elke wandelaar knikt vol weemoed
en begrijpt waarom.

let echter op
weldra vliegt het gruis u om de oren.

mijn handen zullen weer als wieken zijn
en Rosinante wacht om de hoek.

U dacht toch niet dat ik van pijn ’t gezicht vertrok?
één tiende seconde voor mijn persoonlijke big bang is glimlachen
niet aan pas geborenen gegeven.

met dank aan mevrouw Yael Erlichmann, Israel, waarover volgende week meer.