Zeer geliefde,

Er is niets en alles.
Niets: een vrouw wilde zich warmen, want buiten kantelde de eeuw en het was koud. (klik op onderschrift voor grotere afb.)

Alles: Laat het verdriet met je kleren achter.
Het is net 1900 geworden.

De kranten hebben het over vrijheid en vooruitgang.
De eeuw waarin lang gekoesterde dromen zich net als jou komen warmen.

Hoe schilder je die warmte?

Als ik jou schilder, m’amie, bij de kachel.
Als ik jou dan schilder terwijl ik nu al weet dat jij die warmte op de schilder zult overdragen, als een zalige besmetting.

La peinture dénudée.

Ik kan lang naar je kijken.
En wellicht zijn we een jaar verder, of misschien is het al voorbij 2000
eens iemand met een koud hart stilstaat bij het beeld van een naakte vrouw die zich in een nacht van 1900 warmde.

Het vloerkleed met de honigsmaak,
de kleren op de grond,

en waarom heb je die kastdeur open geschilderd, hoor ik je straks vragen.

Liefste, alles was zoals het was en nooit meer zal zijn.
De nacht, 1900, jij bij de kachel,
en een man die artistiek weloverwogen je schilderde.

De geur van olie vermengde zich met onze kussen

---

Volgende week meer over deze wonderlijke schilder, Felix Edouard Valleton

---