Neen, niet de prehistorie, al zou je dat ook wel eens denken als je sommige televisieprogramma’ s bekijkt, maar de PREEK-historie, zei ze, dat is de tijd waarin wij leven, dat is een eerste gedachte die ik bijhield, net voor het slapengaan.

Dan de kleinste.
Laatste kleuterjaar.
Op de wandeling vindt ze een blaadje en even later is ze gebiologeerd door modder.
Met modder kun je van alles doen, hè opi?
Ik zie dadelijk de schepper aan het werk, de modderpeople, mooie Chinese beeldjes, en tenslotte Fanny Ferre waarover ik straks nog iets vertel.
Maar zij heeft op het afgevallen blaadje met modder een gezichtje gemaakt: twee ogen, een neusje en een vage aanduiding van een mond.
Kijk, dat kun je met modder doen, tekenen. Hou jij het bij?

Op de terugreis.
Zie je de bomen die hun naalden verliezen, dat zijn lorken.
Ze kijkt naar buiten. Ze knikt.
“En met de lente zweven die naalden allemaal terug naar boven, hé?”

Zoveel schoonheid op één dag, en dan nog gezalfd door een overschot aan laat licht dat maar van geen ophouden weet ook al krimpt het elke dag een hanenschrei.
En nu kom ik bij Fanny Ferre.
Ze was ook maar vijf toen ze met kleien begon, en ze is tot op de dag van vandaag niet opgehouden.
Ze maakt vreemde beelden, aantrekkelijk voor mensen die van het figuratieve houden, maar ze laten je niet los als je ooit met hen bent geconfronteerd.
Eerst denk je: dit is gemakkelijk, dit is een herhaling van een succesvolle truc, maar ze blijven je aankijken, en de woorden houden op zoals ze ophielden bij de naalden van de Ardeense lorken die gewoon op de lente wachten om weer naar boven te zweven.

Dus geef ik je gewoon een beeld mee van haar werk naar aanleiding van een tentoonstelling in Chartres. Helemaal onderaan haar website.
Want ik wil niet bij de preek-historie gaan behoren al ben ik volop bezig, maar toen ik net het achtbare gezelschap van morgen beter van bisschop tot deleu bezig hoorde viel het mij op hoe abstraherend zoiets werkt, de mensen zijn bang, Vlaanderen is bang, de duurzaamheid en solidariteit tot ik het zou uitroepen en vragen of ze niet beter met slijk zouden gaan spelen om weer eens de modder van het bestaan te voelen(stop-stop—–) en….
Ik rem op tijd, glij zachtjes tot aan de klok van twaalf en laat Fanny Ferre aan het beeld.

Een bos lorken, dat zijn wij.
Ha, gij dacht dat alleen de bozen hun naalden verloren?
En wie ben jij dan wel, heilige boom?
Een kerstboom?
Wel…

https://atelier-artiste.pagesperso-orange.fr/fanny-ferre/