Pierre Bonnard en Henri Matisse waren zijn vroege inspirators.
In de late jaren vijftig begon hij met beelden te experimenteren, en in 1961 gebruikte hij voor de eerste keer medische verband en plaaster om ze vorm te geven, daarna experimenteerde hij met allerlei andere materialen.
De Amerikaan Jacques Segal (1924-2000)

In het Centre Pompidou zag ik werk van hem en ik was ten zeerste onder de indruk van zijn karakters.
Zijn figuren zijn alledaagse mensen, meestal eerder aan de sjofele kant of uit de middle class.
Vaak gebruikt hij elementen en decorstukken uit het echte leven, kijk maar naar de verkeerstekens, het straatmeubilair.
Dit werk heet “The Change Meeting (1989).
Zelf gebruikte hij het woord ‘electrization’ om de ambiance van zijn karakters weer te geven.

Ze verwijzen me steeds weer naar de psychische isolatie waarin wij ondanks de veelheid aan communicatiemiddelen zijn terecht gekomen.
Ik denk dat het zeker met een historische isolatie heeft te maken: de mainstream van het leven wordt uit zoveel componenten samengesteld dat een overzicht, dus zeker een evolutie, moeilijk waar te nemen is.

Wij ervaren ons eigen leven vaak buiten de gebeurtenissen van de anderen, ze overkomen ons zonder dat we hun oorzaken en gevolgen kunnen overzien.
Daardoor krijgen we de indruk dat we er ook weinig mee te maken hebben, dat we geïsoleerd leven.

Die veelheid aan geïsoleerden brengt allerlei vormen van wreedheid mee: je gunt ook de andere de levensstroom niet die je zelf ontbeert.
Je hult je in je waterafstotende kledij en je ontmoet elkaar onder de one way aanduiding.

Was in het fascisme de massa één van de gevaarlijkste wapens, nu is de de veelheid aan geïsoleerden (wij dus) een machtig wapen in handen van machthebbers.
Geïsoleerden zwijgen, delen niets mee. Zij verwachten dat de anderen alles voor hen oplossen of bekennen dat zij schuld hebben aan hun isolatie.
Het is zoals Brodsky schreef: wie steeds bij anderen de schuld gaat zoeken, bekent zijn eigen machteloosheid.

Ik denk niet dat we zouden storm lopen voor een nieuwe bezieler, een volksverlakker, een geïnspireerde.
Maar er is iets nog gevaarlijkers gaande: we herkennen het levenslot alleen nog in onszelf.
Het ontbreekt ons aan mededogen omdat we geen begrip meer kunnen of mogen opbrengen voor dat andere eiland.

Zwijgende eenheden vormen samen een gevaarlijker bestand dan schreeuwende massa’ s of hersengespoelde groepen.
Zwijgende eenheden onthouden zich van deelname, nemen aan wat de publieke opinie denkt of zou denken.
Daardoor ontstaat de indruk dat de grootste gemene delers of kleinste gemene veelvouden de enige oplossing zijn en wordt er voortdurend met “waarden” gezwaaid die onze schraalheid moeten bedekken.
Als we de boosheid op andere eilanden kunnen schuiven, gaan we zelf vrijuit.

The Change Meeting.
Of hoe wij voortdurend samenzijn, zonder te zijn.