Beste tochtgenoot,

In het land waaruit we vertrokken zijn, heeft men (terecht) de koppige Damiaan gekozen tot grootste ooit, om een modewoord te gebruiken.

Wij kunnen alleen met afschuw ons het lot van de melaatsen voorstellen, samengedreven in Molokaï, overgelaten aan hun lot.
Dat ook de Kerk niet zo vriendelijk was voor Damiaan blijkt uit de briefwisseling.

We zuchten diep, zetten (terecht) een hoge borst op over onze sociale en medische vangnetten en geven nu en dan gul als de mondiale medemens overspoeld of dooreengeschud wordt, zelfs voor onze eigen lijders aan kanker zijn we mild en menig initiatief geeft de zorgende en wetenschappelijk geschoolde meer kansen.

Drama voor Belgische boeren zul je in de Standaard van 19 december lezen, want al zijn we getroffen door de Afrikaanse uitgemergelden, wij willen onze eigen producten hoe dan ook gesubsidieerd zien, en de ontwikkelingsmarkten verder in de woestijn achterlaten.
Het klinkt te simplistisch maar het duidt onze schizofrenie aan, en het verband tussen kapitalisme en schizofrenie werd al uitvoerig geschetst in het magistrale werk van Gilles Deleuze.

Dat wij in dit welvaartsland onze eigen melaatsenkolonies hebben en hun problemen voor ons uit blijven duwen, moge duidelijk zijn in de vergeetputten van Merksplas strafkolonie, de overbevolkte Brusselse huizen van detentie, de middeleeuwse sfeer en gebruiken in de andere penitentiaire instellingen.

Er werken inderdaad tal van Damianen in deze oorden dikwijls tegen beter weten in, op allerlei echelons, vaak met een schrijnend tekort aan middelen, en er verschijnt een paar keer per vijf jaar een aantal artikelen in de vaderlandse pers dat het dringend anders moet en dat we met dit land nog maar eens door Europa zijn veroordeeld wegens schrijnende toestanden, maar er gebeurt vrijwel niets, of in elk geval belachelijk weinig.

Uitvoeringsbesluiten blijven liggen, want deze 8000 en meer mensen zijn nu eenmaal geen kiesvee en het rechtvaardige volk vindt dat die daar achter muren en tralies niet te veel van hun tak moeten maken.
Eigen schuld, dikke bult.

Voor de bewoners van deze melaatsenkolonies komen er vreselijke dagen aan.
Kerstmis en Nieuwjaar.
Terwijl de wereld overloopt van lichtjes en muziekjes, van huiselijkheid en herdertjes die van goede wille zijn, is het leven in een ruimte van 2m x 4m vaak door meer dan één bewoner gedeeld niet dadelijk susanina.

Ik dacht dat het kindje misschien in een cel kon geboren worden omdat de hotels vol waren, maar helaas, het zal in een andere stal moeten gebeuren (een gesubsidieerde?) want ook daar is geen plaats meer.

Op oudejaarsavond beginnen de klopsignalen op muren en ramen vanaf 23u.
Een eentonig gehamer dat tot in het nieuwe jaar doordreunt.

Gelukkig dat Klara weldra een dag en nacht eine grosse Nachtmusik zal uitzenden, dag en nacht Mozart. Zouden ze hem zo haten om hem dit aan te doen?

En voor de hedendaagse melaatsenkolonies wordt het weer eens wachten tot er ongelukken gebeuren, ik bedoel dan “zichtbare” ongelukken want het drama van elke dag gaat er onverstoord zijn gangen.

Ze moeten niet klagen, een radio krijg je en met een beetje geld kun je er dag en nacht televisie kijken.

Dag en Nacht kerst- en nieuwjaarsprogramma’s als alternatieve straf.

Het bijgevoegde werk is van de jonge Russische kunstenaar Vadim Voinov (2002)